In het nauw

Op de parkeerplaats van een groot kantoorgebouw stapte een blonde schone uit haar glanzende Mini Cooper. Ze droeg een decent zwart truitje, dat niettemin geen twijfel liet bestaan over de appetijtelijke inhoud. Een sexy, grijs rokje omhulde haar welgevormde billen. Haar benen werden tegen de ochtendkou beschermd door een strakke zwarte maillot. Haar voeten waren gestoken in elegante pumps. Onder haar opgestoken, halflange haren accentueerde zorgvuldig aangebrachte eyeliner haar sprankelende groene ogen. Haar look werd gecompleteerd door een subtiele lipgloss. Kortom, deze vrouw was op en top een dame.
Wie haar zo zag lopen, zou nooit durven vermoeden dat deze aantrekkelijke vrouw nog geen twee weken daarvoor met een drijfnat geplaste spijkerbroek op straat had gestaan, aangestaard door een verbijsterde politieagent. Het was het trieste dieptepunt geweest van een uit de hand gelopen hobby, die haar op een haar na de ultieme vernedering tegenover haar heimelijke liefde had gebracht. Maar Susan was er klaar mee: niet langer zou ze expres toiletbezoeken uitstellen tot haar blaas op knappen stond. Niet langer zou ze in het openbaar – onzichtbaar voor de argeloze voorbijganger – stiekem haar plas laten lopen. En niet langer zou ze zichzelf in de beslotenheid van haar appartement voor de spiegel verlustigen aan de natte kringen in haar kleren. Het was slechts een korte fase geweest in haar seksuele ontwikkeling, zo hield ze zichzelf voor. Ze wilde werk maken van Bart, en zou zich voortaan gedragen als de volwassen vrouw die ze was.

Het was weer een helse ochtendspits geweest. Eenmaal uit de auto voelde Susan dan ook dat ze nodig moest plassen. Dat betekende dat ze allereerst even het damestoilet zou bezoeken. Op haar hoge hakken klikklakte ze naar het hoge gebouw.
Bij de ingang van het pand kwam ze Alice tegen. Alice was een niet onknappe brunette van eerste helft twintig, die nog niet zo lang geleden aan Susans team was toegevoegd. Hoewel Alice erg aardig was en haar werk naar behoren deed, voelde Susan altijd een lichte antipathie tegen haar. Alice bezat vrouwelijke rondingen op alle goede plaatsen, en schroomde niet om die met haar kleding extra te benadrukken. Susan verdacht haar ervan dat ze een oogje had op Bart, en alles uit de kast haalde om zijn aandacht te trekken. Vandaag droeg ze een strakke spijkerbroek en een knalrood bloesje, waar net een knoopje te veel van open stond. Maar het zou haar niet helpen, dacht Susan. Bart ging vast voor stijl. In ieder geval had hij tot op heden nog geen bijzondere belangstelling voor zijn uitdagend geklede nieuwe collega aan de dag gelegd.
“Hoi Susan, hoe was je weekend?” vroeg Alice vriendelijk.
“Een beetje druk, maar wel leuk,” antwoordde Susan. “En het jouwe?”
Ze zag dat Alice in de richting van de lift liep. Zelf nam ze voor die drie verdiepinkjes altijd de trap, maar uit beleefdheid liep ze met haar collega mee. Ze moest trouwens wel érg nodig naar de wc. De file had niet veel langer mogen zijn.

Susan stapte na Alice de lift in en drukte op de knop van de derde etage. De deuren sloten zich, en de lift zette zich in beweging. Over tien seconden zouden ze op de derde zijn, waar de bevrijdende toiletten lonkten.
Plotseling begon de lamp in het plafond te knipperen. Een tel later was het donker, en kwam de lift met een schok tot stilstand.
Alice slaakte een gilletje. “Jezus, wat gebeurt er?” Toen het licht even later weer aanfloepte, begon ze in het wilde weg op alle knoppen van het knoppenpaneel te drukken. Het haalde niets uit: de lift kwam niet meer in beweging. Ze zaten vast.
Terwijl Alice paniekerig om hulp schreeuwde, probeerde Susan kalm te blijven. Ze had nooit last gehad van claustrofobie. Integendeel: kleine ruimtes gaven haar een gevoel van veiligheid. Als ze op de wc zat, voelde ze zich het prettigst met potdichte wanden om zich heen. Aan de toiletten hier op het werk had ze eigenlijk een beetje een hekel. Het waren van die hokjes met uitsparingen onder de houten wanden en deur, zodat je ongewild deelgenoot werd gemaakt van de klaterende plas van je buurvrouw. Susan hield van de privacy van een gesloten toilethokje. Het was nu dan ook niet de krappe ruimte in de lift die haar benauwde, maar de druk op haar blaas, die met de minuut leek toe te nemen. Als het lang zou duren voor ze werden gered, zou ze het misschien wel in bijzijn van haar collega in haar broek doen. Ze moest er niet aan denken: ze zou zich daarna nooit meer op het werk durven vertonen.

Het duurde niet lang voor het aanhoudende geschreeuw van Alice de aandacht had getrokken. Boven zich hoorden ze Bart naar hen roepen. De leverancier van de lift was op de hoogte gesteld. Men vermoedde dat er kortsluiting was opgetreden in één van de liftcircuits. Er was al een monteur onderweg om hen te komen bevrijden.
Alice begon zenuwachtig te beredeneren waarom het ongetwijfeld niet lang meer zou duren voor ze eruit zouden zijn. Susan hoorde maar half wat ze zei. Leunend tegen de liftwand duwde ze haar dijen wat steviger tegen elkaar. Ditmaal mocht ze zich niet gewonnen geven aan haar protesterende blaas. Uitgerekend Bart leek de coördinatie van de reddingsactie op zich te hebben genomen. Ze moest koste wat kost voorkomen dat hij haar bij het openen van de liftdeuren in een vernederende toestand zou aantreffen.

Terwijl Alice zichzelf onophoudelijk moed bleef inspreken en Susan wanhopig probeerde de controle over haar sluitspier te behouden, tikte de tijd langzaam weg. Susan keek op haar horloge. Drie kwartier alweer. En dat terwijl hen was voorgespiegeld dat de monteur maar een half uurtje onderweg zou zijn. Ze stond nu werkelijk op springen. Ze klampte zich vast aan het idee dat het nu echt niet lang meer kon duren.
“Dames,” hoorde ze de stem van Bart roepen, “er is een kleine kink in de kabel gekomen. De liftmonteur zit vast in het verkeer. Hij verwacht pas over een uurtje hier te zijn. Nog even volhouden dus!”
Geschrokken door deze onheilstijding verloor Susan een fractie van een seconde de grip op haar bekkenbodemspieren. Ze voelde hoe warme vloeistof haar slipje vulde. “Kut,” liet ze zich ontvallen. Ze wist zich te herpakken, maar het gevoel van de natte stof in haar kruis maakte het voor haar nog moeilijker om haar plas op te houden. Een tweede stroom ontsnapte aan haar lendenen. Wanhopig probeerde ze de controle te hervinden, maar het hek was van de dam: het warme gevoel verspreidde zich via de strakke stof van haar maillot in ijltempo langs haar benen omlaag. Ze keek naar haar voeten, en zag tot haar schrik zelfs al wat vocht op de grond druppelen. Op dat moment wist ze het commando over haar geplaagde blaas weer over te nemen.

Beschaamd keek Susan op naar Alice, zoekend naar excuses voor haar mensonterende staat. Maar Alice leek helemaal niets in de gaten te hebben. Ze stond met haar rug tegen de spiegelwand achterin de lift, en keek angstig voor zich uit. Nu pas merkte Susan op dat er een einde was gekomen aan het nerveuze gebabbel van haar collega. Ze zag hoe Alice haar benen kruiste en haar hand tussen haar dijen klemde.
Alice merkte dat Susan naar haar keek. “Ik moet al de hele tijd verschrikkelijk nodig plassen,” zei ze met overslaande stem, “en nu kan ik het niet meer ophouden!” Ze had het nog niet gezegd of er verscheen een donker vlekje in het kruis van haar strakke lichtblauwe spijkerbroek. “O nee, ik plas in mijn broek,” jammerde ze.
In de spiegel zag Susan hoe de achterkant van Alice’ broekspijpen razendsnel donker kleurde. Dankzij de strak om haar benen gespannen stof volgde al snel de voorkant. Haar collega leek geen enkele weerstand te kunnen bieden aan de allesoverheersende drang om te plassen. Op de liftvloer begon zich een plasje te vormen, dat zich langzaam uitbreidde tot aan Susans voeten.
“O, ik schaam me zo, ik kan wel door de grond zakken,” snikte Alice.

Susan bekeek zichzelf in de spiegel. Haar maillot vertoonde weliswaar sporen van nattigheid, maar dankzij de zwarte kleur zou het de minder oplettende kijker waarschijnlijk niet opvallen. Bovendien werd het natste gedeelte aan het oog onttrokken door haar wonder boven wonder nog kurkdroge rok. Ze prees in gedachten haar zwarte maillot, die misschien niet zo sexy stond als blote benen of een panty, maar die nu haar halve blaasinhoud bijna onzichtbaar had geabsorbeerd. Ze keek weer naar Alice. De vrouw die altijd zo trots liep te pronken met haar ronde lichaamsvormen, stond erbij als een zielig hoopje ellende. Haar broek was van voor tot achter doorweekt. De broekspijpen druppelden nog na in de plas op de grond. Susan voelde medelijden met haar collega, die haar verdere carrière hier wel zou kunnen vergeten. Tegelijk dankte ze God op haar blote knieën voor deze bliksemafleider, die de aandacht van het publiek ongetwijfeld van haar eigen schande zou afleiden.

Het duurde nog anderhalf uur voor de lift zich eindelijk weer in beweging zette en keurig stopte op de derde verdieping. Toen de deuren openschoven, sprong Susan snel naar buiten. Ze baande zich een weg door de massaal toegestroomde collega’s, die met open mond staarden naar het schouwspel dat zich voor hun ogen ontrolde. “Sorry, mag ik er even langs?” In tegenstelling tot arme Alice had ze nog steeds een enorme aandrang om te plassen. Ze haastte zich naar de damestoiletten, waar ze zich snel opsloot in de eerste de beste cabine. Daar stapte ze voorzichtig uit haar rok en legde hem veilig bovenop de stortbak. Ze zag dat hij bij het uittrekken alsnog wat vage vochtvlekken had opgelopen, maar die zou ze zometeen wel met een stuk wc-papier droog deppen.
Ze voelde met haar hand aan haar achterste. Haar maillot en slipje waren drijfnat. Ze zou ze beide moeten uittrekken, anders zou de afdruk van haar billen haar rok donkergrijs kleuren zodra ze achter haar bureau ging zitten. Ze wilde de kledingstukken net naar beneden trekken toen ze zich bedacht. Ze werd overvallen door een ondeugende gedachte die eigenlijk niet paste bij haar goede voornemens zich voortaan als een dame te gedragen. Maar, zo hield ze zichzelf voor, onder de huidige omstandigheden maakte het allemaal niets meer uit. Met haar slip en maillot nog aan nam ze plaats op de toiletbril en ontspande zich. Door de doorweekte stof heen kletterde haar plas langdurig in de wc-pot. Het wond haar op. Als vanzelf vond haar hand het gevoelige plekje tussen haar benen. Steeds sneller en sneller wreven haar vingers het natte katoen van haar slip heen en weer. Toen ze klaarkwam kon ze een kreun van genot niet onderdrukken. Gelukkig waren er geen andere dames in de toiletruimte.

Susan trok haar doornatte beenbedekking en slipje uit en wrong ze uit in het toilet. Even overwoog ze om de nog zo goed als nieuwe kledingstukken in de dameshygiënebak te gooien, maar toen bedacht ze zich. Ze opende haar damestas en hevelde wat spullen over om één vak helemaal leeg te maken. Ze propte het klamme textiel erin en wist met wat moeite de rits weer dicht te krijgen. Met toiletpapier maakte ze haar benen droog, en depte ze de vlekken in haar rok tot die zo goed als onzichtbaar waren. Ze stapte in haar rok en trok hem over haar blote billen. Toen haastte ze zich naar haar werkplek.
Toen ze de kantoortuin inliep, had ze het gevoel dat alle blikken op haar waren gericht. Ze verbeeldde zich dat ze uitstraalde dat ze geen onderbroek droeg. Quasi-ontspannen antwoordend op de vraag of alles goed met haar was, liep ze snel naar haar plek. Even later zat ze veilig achter haar bureau.
De hele verdere dag gonsde het op de afdeling van de verhalen over het liftincident. Alle mannen waren vrij snel weer overgegaan tot de orde van de dag, maar de meeste dames, niet gespeend van enig leedvermaak, raakten er niet over uitgesproken. Alice was na het ongelukkige voorval spoorslags naar huis vertrokken, de collega’s in verwarring achterlatend. Susan werd overstelpt met vragen over hoe het was gegaan, en wat er door haar heen was gegaan toen ze een volwassen vrouw ineens als een kind in haar broek had zien plassen. Susan, met in haar handtas het vochtige bewijs van haar eigen ongelukje, hield steeds wijselijk haar mond.

“Vergeet je de vergadering van drie uur niet, Susan?” vroeg een collega. “Nee, natuurlijk niet,” loog Susan, die de hele dag met haar gedachten bij alles behalve het werk had gezeten. Ze stond op en pakte haar tas. Het was misschien een beetje paranoïde, maar ze wilde hem niet onbeheerd onder haar bureau laten staan. Ooit had collega Janine er eens ongevraagd in rondgeneusd op zoek naar een pak zakdoekjes.
Tijdens de vergadering voelde Susan zich ongemakkelijk. Met allemaal mannen om zich heen was ze zich voortdurend bewust dat ze feitelijk in haar blote niksie zat. De man tegenover haar liet zijn pen op de grond vallen en verdween met zijn hoofd onder de tafel. Shit. Had ze haar benen wel voldoende bij elkaar gehouden? Aan het eind van de vergadering wist ze niet hoe gauw ze de ruimte moest verlaten. Nog even haar bureau opruimen en ze kon naar huis.

Ze wilde net het gebouw uitlopen toen ze achter zich haar naam hoorde roepen: “Hé, Susan, vergeet je niet iets?”
Ze draaide zich om. Het was Jan, haar chef, die zwaaiend met haar handtas achter haar aan kwam draven. O ja, die tas! Hoe kon ze nou zo stom zijn om die te vergeten?
Jan overhandigde haar de handtas met de beschamende inhoud. “Hij stond in de vergaderruimte.”
Susans hersenen werkten op volle toeren. Jan was niet bij de vergadering geweest. Hoe kon hij zo zeker weten dat het haar tas was? Hij zou hem toch niet hebben opengemaakt? Ze durfde het hem niet te vragen.
“Ik herkende hem omdat je hem vaak op je bureau hebt staan,” leek Jan haar gedachten te lezen. “Zwaar ding, trouwens. Wat slepen jullie vrouwen toch allemaal voor spullen mee?”
“Eh, gewoon, vrouwendingetjes,” glimlachte Susan verlegen. Ze voelde haar wangen rood kleuren. “Bedankt, Jan. Ik zie je morgen weer.”

De volgende dag kwam Susan wat later dan anders op kantoor. Ze had thuis iets te lang voor de spiegel gestaan, vastbesloten als ze was om vandaag dan eindelijk een verpletterende indruk te maken op Bart. Gisteren, na haar bevrijding, had hij trouwens maar weinig aandacht aan haar besteed, maar opgelaten als ze zich had gevoeld zonder veilige bedekking van haar intieme delen, was ze daar niet rouwig om geweest.
Susan zat nog maar net op haar plek toen het geroezemoes om haar heen plotseling ophield. In de deuropening stond Alice. Gekleed in een hooggesloten bloesje en een wijd vallende broek kwam ze niet met de gebruikelijke bravoure binnen. Bedremmeld liep ze naar haar bureau. Niemand zei iets. Pas toen ze op haar stoel zat kwamen de normale kantoorgeluiden weer op gang.
Vanaf dat moment leek alles weer bij het oude te zijn. Af en toe zag Susan nog een paar collega’s smiespelen en veelbetekenend in de richting van Alice knikken, maar verder deed iedereen alsof er nooit iets was gebeurd. Alleen Bart, die gisteren vooraan had gestaan toen de liftdeuren zich eindelijk openden, verscheen opeens verdacht vaak aan het bureau van Alice. Tussen de middag ging hij zelfs met haar naar buiten voor een lunchwandeling. Het leek wel of het gênante plasincident zijn interesse voor Alice had gewekt. Susan keurde hij nauwelijks een blik waardig.

Verward en gefrustreerd reed Susan aan het eind van de dag naar huis. Voor ze goed en wel begonnen was, had ze al schoon genoeg van haar nieuwe leven als sjieke dame. Thuisgekomen met een volle blaas liet ze de wc links liggen. Ze liep linea recta naar de slaapkamer en bekeek haar zo zorgvuldig uitgezochte outfit in de spiegel. Toen ontspande ze haar sluitspier.