De bekentenis

Met in elke hand een grote kartonnen beker baande Mike zich een weg door de dichte menigte. Op zo’n vijftien meter van het podium hield hij stil. Hij tuurde ingespannen om zich heen. Hoewel dit al de derde keer was dat hij iets te drinken had gehaald, had hij nog altijd moeite zich te oriënteren in de kolkende mensenmassa. Hij glimlachte toen hij in het schemerdonker Femke ontwaarde, die met haar handen in de lucht enthousiast stond mee te zingen op de tonen van Viva la vida.
Mike stootte zijn vriendin aan en hield haar de beker sinas voor. Het was bloedverzengend heet in het stadion, dus Femke pakte de aangeboden verfrissing gretig aan. Mike keek tevreden toe hoe ze direct een paar ferme slokken nam.
Femke bracht haar mond naar Mikes oor. “Wil je misschien vlak voor het eind alvast vertrekken?” poogde ze boven de decibellen van Coldplay uit te komen. “Dan zijn we vóór de ergste drukte buiten.”
“Nee joh, dat hoeft niet,” brulde Mike terug. “Dan mis jij je favoriete nummers. Ik stel voor dat we ons straks gewoon in het gedrang storten. We hebben alle tijd.”
Femke knikte dankbaar en richtte haar blik weer op de bühne.

Half doof door het twee uur lange geluidsbombardement schuifelden ze drie kwartier later voetje voor voetje naar de uitgang. Als altijd verwonderde Mike zich weer over de enorme hoeveelheid mensen die zo’n stadion kon herbergen.
“Ik vond het vet,” zei Femke. “Bedankt dat je me hebt getracteerd.”
“Geen dank,” antwoordde Mike, “ik vond het zelf ook erg leuk.” Hij pakte Femkes hand en weefde zijn vingers in die van haar. “Maar nu gaan we weer lekker naar huis. Al mijn huisgenoten zijn naar hun ouders, dus we hebben dit weekend het rijk alleen.”

“Ik ga eerst nog even naar de wc,” zei Femke toen ze langs de toiletten liepen.
Mike had niet anders verwacht. Zijn vriendin was nooit een meisje geweest dat een toiletbezoek tot het laatste moment uitstelde. Voordat ze ergens vertrok om in auto of openbaar vervoer te stappen, ging ze steevast nog even plassen. En sinds het voorval van drie maanden geleden had ze meer dan ooit het zekere voor het onzekere genomen. Het verbaasde hem niet dat ze na drie bekers frisdrank enige aandrang voelde. De laatste keer dat hij naar de bar was geweest had hij, met het oog op de naderende terugreis, zelf ook alvast de urinoirs aangedaan.
“Weet je het zeker?” vroeg Mike. Hij wees op de lange rij voor de damestoiletten. “Het halve stadion wil nu plassen. Ik wil best een uurtje op je wachten, maar als we onderweg gewoon even een tankstation nemen, ben je veel sneller aan de beurt.” Hij zag Femke twijfelen. Een stemmetje in zijn binnenste riep dat hij haar niet mocht manipuleren. Een ogenblik aarzelde hij, toen vervolgde hij: “Kom op, de auto staat vlakbij.”
Femke stond duidelijk nog even in dubio. “Okee,” gaf ze ten slotte toe, “we rijden wel even naar een tankstation.” Terwijl ze doorliepen zag Mike haar nog een paar keer achterom kijken naar de overbevolkte toiletruimte.

Even later sloot Mike met zijn oude rammelbak aan in de lange rij auto’s die stapvoets naar de uitgang van het enorme parkeerterrein reden. Hij keek naar zijn vriendin op de bijrijdersstoel en dacht terug aan hoe hun relatie was begonnen. Op een studentenfeest was de vonk voor het eerst overgeslagen. Als twijfelende vierdejaars met een studieachterstand was hij als een blok gevallen voor de enthousiaste nieuweling met haar sprankelende ogen en vrolijke krullen. Nu, anderhalf jaar later, hield hij meer dan ooit van zijn Femke. Ze was een meisje met vele gezichten: als aanvoerster van haar team stond ze elk weekend haar mannetje op het voetbalveld, maar op avonden als deze was ze onweerstaanbaar vrouwelijk. Met haar geraffineerd opgemaakte ogen en haar strakke rode topje was ze een adembenemende verschijning. Mike aanbad haar, en moest er niet aan denken haar ooit kwijt te raken.
Hij wist dat Femke geen enkele intentie had om hem te verlaten. Gisteren nog, na weer een spetterende vrijpartij, had ze hem, liggend in zijn armen, meermalen toegefluisterd hoe gek ze op hem was. Maar er was iets wat ze niet van hem wist, en dat was hem de afgelopen maanden steeds meer dwars gaan zitten.
Nerveus trommelde Mike op het stuur. Vanavond moest het gaan gebeuren. Femke moest de ontdekking gaan doen die hun relatie mogelijk voorgoed zou veranderen.

“Het schiet totaal niet op,” mopperde Femke toen ze na twintig minuten nog altijd niet de uitgang van het parkeerterrein hadden bereikt.
In de stem van zijn vriendin meende Mike een bezorgde ondertoon te bespeuren. “Volgens mij hebben we het ergste gehad,” probeerde hij haar gerust te stellen. “Ik denk dat we hier met een paar minuten weg zijn.”
“Misschien kunnen we de auto toch beter nog even parkeren en binnen wachten tot de ergste drukte voorbij is,” vervolgde Femke.
Nu wist Mike het zeker: de sloot vocht die ze achterover had geslagen, begon zijn vriendin parten te spelen, maar ze durfde het hem niet rechtstreeks te zeggen. “Nee joh, dat is nergens voor nodig,” hield hij zich van de domme. “Kijk, daar bij die slagbomen is de uitgang al.”
“Okee, dan is het goed,” antwoordde Femke bedeesd.
Opwinding maakte zich van Mike meester toen ze een paar tellen later de openbare weg bereikten.

Hij overpeinsde de worsteling die hij de afgelopen jaren had doorgemaakt. Op zijn achttiende was hij zich voor het eerst bewust geworden van de vreemde afwijking waarmee hij was behept. Op een groot popfestival was zijn oog gevallen op een niet onknappe blondine met een grote natte plek in haar blauwe jeans. In beschonken toestand had ze het, ogenschijnlijk zonder het zelf te merken, in haar broek gedaan. Ondanks zijn afkeer van dronken vrouwen had Mike zijn ogen niet kunnen afhouden van deze losgeslagen meid en de donkere kring rond haar kruis. Tot zijn eigen verbazing had hij gemerkt dat de ontluisterende aanblik van de bevuilde broek een erotiserende uitwerking op hem had.
In de jaren daarna had hij zichzelf talloze malen afgetrokken op de fantasie dat een aantrekkelijke jongedame in zijn bijzijn de controle over haar blaas verloor. Zelfs tijdens de relaties die hij had gehad met diverse bekoorlijke meiden had hij vaak zijn heil gezocht in het afstruinen van Internet, op zoek naar beeldmateriaal van in hun broek plassende vrouwen. Pas toen hij in Femke zijn eerste grote liefde had gevonden, was hij daar uit schuldgevoel mee gestopt. Een tijdlang had hij zichzelf wijsgemaakt dat hij van de rare kronkel in zijn hoofd was verlost.
Tot die zomerse dag in juli, waarop zijn eigen stoere Femke tijdens een sponsorloop in haar legging had geplast. Toen ze in al haar kwetsbaarheid voor hem had gestaan, hadden alles overheersende lustgevoelens bezit van hem genomen.

Femke slaakte een zucht toen Mike de snelweg opdraaide. “Hè, hè, eindelijk kunnen we lekker doorrijden.”
“Ja,” antwoordde Mike, maar hij voegde de daad niet bij het woord. Met een snelheid ruim onder het wettelijk maximum ging hij op de rechterbaan rijden.
“Misschien kunnen we zo bij het tankstation nog wat lekkers meenemen,” zei Femke, “een reep chocola ofzo.”
Mike begreep de hint. Femke wilde hem op indirecte wijze herinneren aan de beloofde sanitaire stop. Vroeger zou ze gewoon hebben gezegd dat ze nodig moest plassen, maar na haar ongelukje was dat veranderd. Nu leek ze krampachtig iedere schijn te willen vermijden dat ze haar blaas niet de baas was. Maar uit de manier waarop ze ongedurig op haar stoel heen en weer begon te schuiven, maakte Mike op dat ze ’m langzamerhand begon te knijpen.
“Ja, goed idee,” zei Mike. In gedachten zag hij Femke opgelucht haar blaas legen op het toilet van het tankstation dat ze over vijf minuten zouden bereiken. Een ogenblik was hij in tweestrijd met zijn geweten. Hij bedacht zich dat hij nu nog terug kon. Toen herpakte hij zich: bij de eerste afslag gaf hij zijn stuur een ruk naar rechts.
“Hé, waar ga je nou naartoe?” reageerde Femke verbaasd. Haar stem klonk onvast.
“Er wordt verderop een opstopping verwacht wegens wegwerkzaamheden,” loog Mike. “Ik rijd een stukje binnendoor om die te omzeilen.” Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Femke haar in skinny jeans gehulde benen over elkaar sloeg en stevig tegen elkaar klemde. Zijn opkomende schuldgevoel werd weggespoeld door een adrenalinegolf.

Na Femkes plasincident had Mike meermalen voorzichtig geprobeerd haar te vertellen over de uitwerking die het op hem had gehad. Maar zijn pogingen waren keer op keer gestrand op Femkes weigering om over het gebeurde te praten. Steeds als hij was begonnen over de dag van zijn terugkomst uit Australië had ze het gesprek op slinkse wijze op een ander onderwerp gebracht. Hij wist nu nog altijd niet wat er tijdens Femkes wandeltocht precies was gebeurd. En zij had nog geen enkel vermoeden van het grote geheim dat hem sindsdien uit zijn slaap had gehouden. Een paar keer had hij op het punt gestaan het haar dan maar plompverloren te vertellen, maar steeds had de schaamte over het rare mankement in zijn hoofd hem weerhouden.
Mike zag nog maar één mogelijkheid om zijn vriendin duidelijk te maken welk onblusbaar vuur er in hem brandde. Het was een weinig subtiele manier, maar na lang twijfelen had hij toch besloten er voor te gaan: vanavond moest Femke wederom in haar broek plassen.

“Weet je zeker dat dit de snelste manier is om thuis te komen?” vroeg Femke met een benauwd stemmetje.
“Natuurlijk,” antwoordde Mike. “Het is wel een eindje om, maar we ontlopen mooi de file.” Hij keek opzij naar zijn vriendin, die steeds witter wegtrok.
“En komen we dan nog wel een benzinestation tegen?” vervolgde Femke ongerust.
“Ik denk het wel,” zei Mike. “Als we weer terug zijn op de snelweg. Maar we kunnen ook thuis nog even wat eten.”
“Snap je het dan écht niet?” viel Femke onverwacht naar hem uit. “Ik moet nodig naar de wc, maar we zitten al een eeuwigheid in de middle of nowhere!”
Mike schrok van de plotselinge felheid van zijn geliefde. “Ik… ik denk dat we de file nu wel voorbij zijn,” hakkelde hij. “Ik zal de grote weg weer opzoeken.” Hij zag dat Femke haar rechterhand tegen haar kruis had geklemd. Het was wel duidelijk dat hij haar geen plezier deed met zijn bizarre plan. Desondanks voelde hij zijn erectie steeds harder tegen de stof van zijn broek drukken.

In zijn hoofd had Mike het scenario voor vanavond al talloze malen gerepeteerd: onderweg in de auto zou Femke tot haar ontsteltenis de controle over haar blaas verliezen. Eenmaal thuis zou hij haar onder het spreken van troostende woorden in zijn armen nemen, waarbij hij met zijn hand quasi-nonchalant haar natte broek zou beroeren. Na een tijdje zou hij haar in het oor fluisteren dat hij tot zijn eigen verbijstering moest constateren dat het vochtige textiel hem opwond. Net als de vorige keer zou Femke zich door zijn hartstocht laten meeslepen, waarna hij haar in bed zou verwennen als nooit tevoren. En als ze eenmaal de positieve associatie met zinderende seks had gelegd, zo hoopte Mike, zou Femke in de toekomst misschien ooit genegen zijn spontaan voor hem in haar broek te plassen.

“Waarom luister je niet naar me?” klaagde Femke geërgerd toen ze na een eindeloze rit over binnenwegen eindelijk weer op de snelweg zaten. “Ik moet écht heel nodig plassen. Ik kan het bijna niet meer ophouden.” Duidelijk niet langer in staat te veinzen dat ze alles onder controle had, had ze haar eerdere gêne compleet laten varen.
“We konden op die 80-kilometerweg onmogelijk stoppen,” pareerde Mike haar verwijt. “Er zaten auto’s vlak achter ons, en de berm was veel te smal om te parkeren.” Een onprettig schuldgevoel begon hem te bekruipen. Ze hadden drie kwartier over rustige B-wegen gereden. Femke had gemakkelijk even ergens langs de kant van de weg kunnen neerhurken, maar dan zou alles voor niets zijn geweest.
“Kun je dan nu tenminste wat harder rijden?” drong Femke knorrig aan. Bij iedere hobbel in de weg klemde ze haar hand strakker tussen haar benen.
“Natuurlijk, ik breng je zo snel mogelijk naar een wc,” antwoordde Mike. “Het komt helemaal goed.” Demonstratief trapte hij een paar seconden het gas diep in.

“Ja, daar bij die Esso kunnen we even stoppen!” Opluchting klonk door in Femkes stem toen ze Mike wees op het bord waarop het tankstation stond aangekondigd.
Mike verbaasde zich over de volharding waarmee Femke haar sluitspier in bedwang wist te houden. Ondanks dat hij tegen het einde van het concert zijn blaas nog een keer goed had geleegd, begon hij zelf na twee uur in de auto al weer een behoorlijke aandrang te voelen. Het kon niet anders of Femke moest intussen op ontploffen staan. Toch leek zijn plan om haar in haar broek te laten plassen in duigen te gaan vallen. Bijna terug in de stad waar ze woonden was Femke nog altijd droog.
Het kostte hem steeds meer moeite om het meisje waar hij zo zielsveel van hield te blijven kwellen. Zijn plan kwam hem ook hoe langer hoe belachelijker voor: hoe had hij kunnen denken dat Femke willoos haar noodlot zou ondergaan om uiteindelijk troost te zoeken in de armen van haar kwelgeest?
Mike kon geen enkele smoes bedenken waarom ze niet even een sanitaire stop konden maken. Totdat hij zag dat de afslag vlak vóór het tankstation naar het westelijk deel van de stad leidde. “Sorry, we moeten er al eerder af,” loog hij. “Dit is de kortste weg naar huis.”

Twintig minuten later reed Mike de straat in waarin zijn studentenhuis stond. Femke had al die tijd naast hem zitten mokken, niet begrijpend waarom het nog steeds niet tot zijn botte hersens was doorgedrongen dat ze voor een plaspauze dolgraag een uur extra reistijd had overgehad. Door in de straten van de stad flink gas te geven had Mike geprobeerd haar ervan te overtuigen dat hij er alles aan deed om haar een vernedering te besparen. Intussen had hij zich er over verbaasd dat haar broek nog altijd geen spoor van nattigheid vertoonde.
“Alle parkeerplekken in de straat zijn vol,” zei Mike. “Ik zal een paar straten verderop moeten parkeren.”
“Maar dan wel zonder mij,” reageerde Femke korzelig. “Zet mij maar voor de deur af, dan ga ik alvast naar binnen.”
“Ja, natuurlijk,” antwoordde Mike, die geen mogelijkheid meer zag om nog meer tijd te rekken. Hij deed een greep in zijn broekzak en gaf haar de huissleutel.
Somber keek Mike toe hoe Femke zich met haar hand tussen haar benen naar de voordeur van het in duister gehulde huis haastte en na enige zenuwachtige pogingen het sleutelgat wist te vinden. Toen reed hij verder. Zijn spel was uit. Hij had niets bereikt, behalve dat hij zijn liefje tegen zich had gekeerd. Hij zou een andere manier moeten vinden om haar over zijn gênante fetisj te vertellen. Zuchtend parkeerde hij de auto. In gedachten zag hij voor zich hoe Femke op datzelfde moment opgelucht haar plas in de toiletpot liet stromen.

Maar toen Mike even later de hal binnenliep, trof hij Femke nog altijd in paniek. Ze stond verbeten te trekken aan de deur van het toilet.
“Wat heb je met die deur uitgespookt?” beet ze hem toe. “Dat kloteding is niet open te krijgen!”
Met een schok herinnerde Mike zich wat hij vanmiddag na Femkes laatste toiletbezoek had gedaan. Voordat hij haar naar buiten was gevolgd, had hij met een muntstukje de wc-deur van buitenaf net voldoende op slot gedraaid om het te doen lijken alsof de deur klemde. Omdat hij er vanuit was gegaan dat Femke al onderweg het gevecht tegen Moeder Natuur zou verliezen, was hij zijn gemene noodblokkade glad vergeten.
Toen Femke haar pogingen staakte en zich naar hem toedraaide, sloeg Mikes hart een slag over. Met open mond keek hij naar zijn wanhopige vriendin. In de stof van haar lichtblauwe spijkerbroek, vlak onder haar ritssluiting, was een klein vochtig plekje verschenen.
Femke zag hem staren. “Ja, kijk maar goed,” schreeuwde ze buiten zinnen van woede. “Baby Femke heeft weer in haar broek geplast. Maar dit keer is het jouw schuld. Jij hebt er alles aan gedaan om me te dwarsbomen.”
“Laat mij er maar even bij, dan zal ik de deur voor je openmaken,” mompelde Mike bedremmeld. Hij wist dat hij zijn laatste beetje geloofwaardigheid had verloren. Wilde hij Femke niet verder tegen zich in het harnas jagen, dan zat er niets anders op dan haar uit haar netelige situatie te bevrijden. Hij pakte zijn portemonnee uit zijn zak en begon koortsachtig te zoeken naar een geschikt muntje om de deur mee te openen.
“Waag het niet om nog meer tijd te rekken,” waarschuwde Femke. Ze wierp hem een vernietigende blik toe. “Ik weet niet wat er in je is gevaren, maar ik ben er helemaal klaar mee. Dat gezellige weekend samen kun je wel op je buik schrijven. Als ik naar de wc ben geweest ga ik lekker naar huis. Je zit me echt tot hier!” Bij die laatste woorden maakte ze een nijdig gebaar ter hoogte van haar voorhoofd.

Mike voelde dat de situatie uit de hand liep. Zo giftig als nu had hij zijn vriendin nog nooit gezien. Hij moest iets doen om haar te kalmeren. In zijn paniek zag hij geen andere mogelijkheid dan haar de waarheid op te biechten.
“Luister, Fem,” stamelde Mike, “ik moet je iets vertellen.” Hij voelde zijn gezicht rood worden. “Ik… ik word opgewonden van vrouwen die in hun broek plassen.” Beschaamd keek hij naar de grond. “Ik wist geen andere manier om…”
Femke stond als aan de grond genageld. “Wát zeg je!?” Verbijsterd keek ze hem aan. “Bedoel je dat je…” Haar adem stokte. Ze boog haar hoofd en staarde ontzet naar haar broek. De vochtige kring ter hoogte van haar kruis werd in ijltempo groter, om zich vervolgens vliegensvlug uit te breiden naar haar broekspijpen. In een paar tellen kleurde het grootste gedeelte van haar jeans donkerblauw. Straaltjes vocht stroomden van haar schoenen op de grond.

Ademloos staarde Mike naar zijn meisje. In haar drijfnatte spijkerbroek zag ze er lekkerder uit dan hij in zijn stoutste dromen had kunnen bedenken. Hij stapte op haar toe om haar te omhelzen, maar Femke deinsde achteruit.
“Dus omdat jij geilt op vrouwen die zichzelf vernederen, heb je mij erin geluisd?” sprak ze vol afschuw. “Wat een misselijke rotstreek.” Een ogenblik leek ze naar woorden te zoeken, toen voegde ze er venijnig aan toe: “Ik wil jou nóóit méér zién!” Ze draaide zich om en liep de nog openstaande voordeur uit.
Femkes woorden raakten Mike als een mokerslag. “Lieverd, wacht, zo heb ik het nooit bedoeld,” riep hij haar vertwijfeld na. Toen hij naar buiten liep zag hij hoe Femke haar fiets van het slot haalde. Het schijnsel van een lantaarnpaal accentueerde de donkere vlekken in het strakke textiel rond haar benen. Mike stapte op haar af en greep haar bij de schouders. “Kom terug naar binnen, zo kun je toch niet over straat,” probeerde hij haar op andere gedachten te brengen.
“Dat had je dan eerder moeten bedenken,” beet Femke hem toe. Haar ogen schoten vuur.
“Ik denk dat we gewoon even rustig moeten praten,” probeerde Mike wanhopig.
“Ik heb jou helemaal niets meer te vertellen,” brieste Femke. “En als je me nu niet loslaat vertel ik al je vrienden en familie wat voor pervers mannetje jij bent.”
Geschrokken deed Mike een stap achteruit. Machteloos moest hij toezien hoe Femke met haar nog nadruipende broek op haar fiets sprong en woest trappend in de nacht verdween.
Verslagen liep Mike terug naar binnen. Hij had het goed verknald. Een prachtige avond was door zijn idiote plan geëindigd in een drama. Mistroostig staarde hij naar de grote plas op de donkere plavuizen in de hal, en de vochtige voetafdrukken die verrieden waar Femke zojuist nog had gelopen. De kille woorden van zijn grote liefde dreunden nog na in zijn hoofd. Was hij haar echt voorgoed kwijt?

Maandagochtend. Lusteloos hing Mike achter zijn computer. Ruim twee weken waren er verstreken sinds Femke woedend bij hem was weggegaan. Twee lange weken waarin hij heen en weer was geslingerd tussen de hoop op een hereniging met zijn geliefde en de vrees dat intussen de halve stad achter zijn rug om kletste over zijn verdorven gedrag. Al die tijd had hij zich nergens toe kunnen zetten. Dagenlang had hij apatisch achter zijn bureau gezeten, terwijl zijn half voltooide afstudeerscriptie hem hatelijk vanaf zijn beeldscherm toegrijnsde.
Op de vraag van zijn bezorgde huisgenoten waarom hij nauwelijks nog zijn kamer afkwam, had hij een ontwijkend antwoord gegeven. Uit angst voor nog meer nieuwsgierige vragen had hij nog niemand verteld dat Femke bij hem weg was. Maar zijn stille hoop dat het nog goed zou komen was langzaamaan vervlogen. Meermalen had hij geprobeerd Femke te bellen, maar nooit had ze opgenomen. Op zijn whatsappjes had ze niet gereageerd. Ik mis je, had hij haar gisterenavond in een allerlaatste poging laten weten. Maar wederom was er geen antwoord gekomen.
Mike zuchtte mismoedig. In de Windows Verkenner zocht hij naar de map met de filmpjes die hij, voordat hij Femke had leren kennen, jarenlang geobsedeerd had verzameld. Ze stonden er nog. Lukraak klikte hij er één aan. Op zijn scherm begon een blondine met een strak truitje en dito spijkerbroek zenuwachtig voor een gesloten toiletdeur heen en weer te dribbelen. Werktuigelijk pakte Mike een paar tissues uit het kartonnen doosje dat op zijn bureau stond. Toen de vrouw de strijd tegen de elementen verloor, trok hij zijn broek naar beneden.

“Mike, er is bezoek voor je,” schreeuwde huisgenoot Ruben.
“Ja, ik kom eraan,” riep hij terug. Hij trok zijn broek omhoog en klikte de plassende vrouw weg. Met tegenzin sjokte hij naar zijn kamerdeur en haalde hem van het slot. “Wie is het?” riep hij terwijl hij de deur opende.
Het volgende moment stond hij oog in oog met het meisje dat twee weken lang niet uit zijn gedachten was geweest. Ze was nog altijd dezelfde knappe meid waarop hij ooit verliefd was geworden, sportief gekleed zonder aan vrouwelijkheid in te boeten. Alleen haar normaal zo stralende ogen stonden dof. Hij was zo verrast dat hij geen woord kon uitbrengen.
“Ik mis jou ook,” zei Femke zacht. Haar onderlip begon te trillen. Ze protesteerde niet toen Mike haar met vochtige ogen in de armen sloot. “Ik heb niemand iets verteld,” voegde ze eraan toe. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Een tijdlang stonden ze zwijgend in de deuropening.
“Het spijt me,” zei Mike ten slotte met schorre stem. “Ik… ik weet niet wat me bezielde.” Hij liet Femke los en gebaarde haar binnen te komen. “Ga even zitten, want ik ben je een verklaring schuldig.”
“Dat komt later wel,” glimlachte Femke. Een voorzichtig begin van de vertrouwde schittering was terug in haar ogen. “Ik moet nu naar college. Ik ben al aan de late kant.” Ze kuste hem op de wang. “Je prikt,” lachte ze terwijl ze zich omdraaide. “Je moet je een keer scheren.”

Nadat hij zijn slaapkamerdeur had gesloten, liep Mike met ferme passen terug naar zijn computer. Vastberaden vlogen zijn vingers over het toetsenbord. Een waarschuwingsvenster verscheen in beeld.

Weet u zeker dat u de map Natte Broeken wilt verwijderen en de gehele inhoud ervan?

Een ogenblik liet Mike zijn cursor boven de keuzeknoppen zweven. Toen klikte hij resoluut op Ja.