De Hereniging

“We hebben sinds onze laatste rust alweer twee uur gelopen. Wat dachten jullie van een korte sanitaire stop?” Jelka wees naar het maïsveld aan de linkerkant van de weg. Het was er een komen en gaan van wandelaars die hun kans schoon zagen om even ongezien hun behoefte te doen.

Femke knikte instemmend. Ze was geen liefhebster van wildplassen, maar het laatste half uur was de druk op haar blaas dusdanig opgelopen dat ze zelfs de pijn in haar beblaarde voeten even was vergeten. Jelka’s voorstel om even tussen de maïsplanten neer te hurken, klonk haar nu dan ook als muziek in de oren.

“Ik zou het niet doen,” zei Sanne. “Je wilt niet weten hoeveel mensen daar al hebben gezeten. Het is er waarschijnlijk één grote smeerboel. En als je pech hebt word je ook nog begluurd door één of andere viezerik die zo nodig twee meter verderop moet gaan staan plassen. We kunnen beter doorlopen naar de mobiele toiletten van de organisatie. Ik schat dat we daar over een kwartiertje zijn.”

Sanne had al vijf keer eerder deelgenomen aan de jaarlijkse sponsorloop voor het goede doel. Geen van de jongedames twijfelde dan ook aan haar kennis van het parcours. Met het prettige vooruitzicht van echte wc’s opteerde de meerderheid van de groep voor doorlopen. Femke protesteerde niet. Een kwartiertje zou ze het nog wel volhouden.

Op twee derde van de 50 kilometer lange wandeltocht had Femke spijt als haren op haar hoofd dat ze zich door haar studiegenote Sanne had laten strikken. Als sportieve meid van negentien jaar had ze verwacht dat een dagje wandelen een eitje zou zijn. Maar inmiddels had ze op pijnlijke wijze ervaren dat ze in deze tak van sport weinig profijt had van haar hardloop- en voetbalervaring. Al na een paar uur stevig doorstappen waren haar beenspieren gaan protesteren, en in haar doordeweekse gympen had ze inmiddels haar voetzolen finaal kapot gelopen. Ze had Sannes advies om echte wandelschoenen aan te schaffen beter niet in de wind kunnen slaan, bedacht ze met spijt.

Femke liep samen met een tiental medestudentes die ze maar vaag kende. Het waren beste meiden, maar ze miste nu een echte vriendin om lekker tegenaan te klagen. Naarmate de vermoeidheid was toegenomen, waren de oppervlakkige gesprekken in de groep overgegaan in langdurig zwijgen. Gezellig was anders. Het enige positieve aan de dag was het stralende weer. De voorspelde stortbuien waren vooralsnog uitgebleven, zodat ze haar regenkleding in haar rugzak kon laten.

Femke dacht aan haar vriendje Mike, die vanochtend vroeg drie dagen eerder dan verwacht van zijn stage in Australië was teruggekomen. Door die stomme tocht had ze hem niet op Schiphol kunnen verwelkomen, maar vanavond zouden ze eindelijk herenigd zijn. Ze keek er naar uit weer heerlijk in Mikes gespierde armen te liggen.

Femke was een jonge spring-in’t-veld. Mike was vier jaar ouder dan zij en had over vrouwelijke aandacht niets te klagen. Soms was Femke bang dat hij haar op een dag toch te kinderlijk zou vinden, en haar uiteindelijk zou inruilen voor een meer volwassen vriendin. Ze nam zich voor hem vanavond te bewijzen dat zij de ware voor hem was.

“Waar zijn nu die wc’s?” vroeg Jelka toen er een kwartier was verstreken. Een lichte irritatie klonk door in haar stem.

“Sorry, het is blijkbaar toch nog ietsje langer lopen,” antwoordde Sanne. “Maar we zijn er nu bijna.”

Femke hoopte vurig dat Sanne gelijk had. Ze moest met de minuut nodiger plassen. Ze snakte naar het moment dat ze de almaar oplopende spanning in haar onderlichaam zou kunnen wegnemen. Ze slaakte een zucht van ellende, en wenste dat ze al lekker met Mike in bed lag.

Toen na een half uur de beloofde toiletten nog altijd niet in zicht waren, begonnen er meer meiden te morren. Nogmaals bezwoer Sanne hen dat het nu echt niet ver meer kon zijn. Femke zuchtte nog eens diep. Ze was zo’n meisje dat voor vertrek van huis steevast nog een keer extra naar de wc ging. Het gevoel dat de maximale capaciteit van haar blaas nu bijna was bereikt, maakte haar nerveus. Ze speurde naar een mogelijkheid om zich alsnog ergens tussen een paar struiken terug te trekken, maar vond langs de lange door sloten geflankeerde landweg geen enkele beschutting. Ze had geen andere keus dan door te lopen. Inwendig vervloekte ze Sanne, die hen onderweg voortdurend op het hart had gedrukt vooral goed te blijven drinken.

“Kijk, daar zijn de wc’s al,” wees Sanne na nog eens twintig eindeloze minuten. “Godzijdank,” verzuchtte Femke binnensmonds. Na al het water dat ze gedurende de dag tot zich had genomen, was het een wonder dat ze haar plas nog altijd had kunnen ophouden. In haar hoofd had zich al meerdere malen het horrorscenario voltrokken waarin ze onder de priemende blikken van haar medewandelaars in haar strakke grijze legging plaste. Slechts met de grootst mogelijke inspanning had ze haar overwerkte sluitspier onder controle kunnen houden. Ze prees zich gelukkig dat de verlossing nu nabij was.

Maar toen ze de grote toiletwagen naderde, zonk de moed haar in de schoenen: een lange rij wachtende dames met hoge nood scheidde haar nog van het bevrijdende toilet. Toen ze gespannen achteraan aansloot protesteerde haar blaas een moment zo hevig dat ze zich tot het uiterste moest inspannen om de regie over haar lichaam te behouden. Hierdoor realiseerde ze zich pas na enkele tellen dat haar telefoon ging.

“Met Femke.”

“Hoi lieverd, met mij.”

“Hé, Mike!” Een glimlach brak door op haar gezicht. Bij het horen van de stem van haar geliefde vergat ze een seconde haar benarde situatie.

“Hoe gaat het met het wandelen?” vroeg Mike.

“Het gaat wel,” antwoordde Femke. “Het is zwaarder dan ik dacht, maar ik ga het wel halen.” Ze kruiste haar benen in een poging het gevoel van aandrang te verminderen. Tot haar vreugde constateerde ze dat de doorstroming bij de toiletten groter was dan ze had gevreesd. De wachtrij slonk zienderogen.

“Ik heb vanochtend een beetje bijgeslapen,” zei Mike. “Ik kom je straks met de auto ophalen, dan hoef je niet met de trein.”

“Echt waar? Dat vind ik fijn!” Femke zag hoe vier toiletdeuren achter elkaar openzwaaiden en de rij weer een stuk korter werd. Ze zou het gaan halen.

“Ik heb zin in je,” vertrouwde Mike haar veelbetekenend toe. Femke voelde haar lichaam op die woorden reageren. Drie lange maanden had ze geen seks gehad. Hoe moe ze na deze tocht ook zou zijn, vanavond in bed zouden de vonken eraf vliegen. Ze verlangde naar de magische aanraking van Mikes goddelijke lijf. Intussen zag ze opgelucht hoe de rij vóór haar was verdwenen.

“Ik ook in jou,” bloosde ze. “Maar ik moet nu ophangen. Ik zie je straks.” Met tegen elkaar geklemde dijen strompelde ze naar het zojuist vrijgekomen toilethokje.

Toen Femke de deur achter zich had dichtgetrokken, begreep ze op slag hoe één mobiele wagen twee rijen van tien toiletten kon herbergen. Het hokje waarin ze zich bevond was nauwelijks groter dan de wc-pot zelf. Te laat bedacht ze zich dat ze haar rugzak na het pakken van haar telefoon beter in haar hand had kunnen houden. In deze beperkte ruimte was iets simpels als het afdoen van een tas ineens een kunst op zich. Hupsend van haar ene op haar andere been probeerde ze met haar enige vrije hand de hengsels van haar schouders te trekken. “Kutzooi,” liet ze zich ontvallen toen haar eerste poging strandde.

Op dat moment voelde ze een vreemd warm gevoel tussen haar benen. Het duurde een paar tellen voor ze zich met een schok realiseerde dat ze in haar broek stond te plassen. “O kut, nee, nee, nee, nog even volhouden!” maande ze zichzelf op gedempte toon. Met haar hand in haar kruis probeerde ze het tij te keren, maar er was geen houden meer aan: machteloos moest ze toezien hoe haar legging in een mum van tijd van boven tot onder donkergrijs kleurde. Pas toen ze het warme vocht in haar zwarte sneakers voelde lopen, wist ze de controle over haar lichaam te heroveren. Ontzet staarde ze een tijdlang naar het drijfnatte textiel rond haar benen. Toen hervatte ze haar pogingen zich van haar rugtas te ontdoen.

Nadat ze in het toilet had uitgeplast, overwoog Femke met bonzend hart haar opties. Hoe moest ze zich uit deze netelige situatie redden? Ze stond bekend als een stoere meid, maar ze had niet het lef om met haar nat geplaste broek naar buiten te stappen en te proberen met een kwinkslag over haar ongelukje het respect van de groep te winnen. Het met wc-papier droog deppen van haar legging was ook geen serieuze optie: als het al ooit zou lukken, zou het veel te veel tijd in beslag nemen.

“Femke, zit jij nog op de wc?” hoorde ze één van de meiden van haar gezelschap roepen. Blijkbaar was de rest al klaar om te vertrekken.

“Ja, één momentje, ik kom er zo aan,” antwoordde ze werktuigelijk.

Toen ze haar telefoon opborg in haar tas, viel haar oog op haar regenkleding.

Toen Femke zich met een weinig flatteuze donkergroene regenbroek onder haar strakke blauwe t-shirt bij de rest voegde, waren verbaasde blikken haar deel.

“Ben je bang dat het gaat regenen?” lachte Tessa, wijzend op de strakblauwe lucht.

Femke schraapte haar keel. “Nee, maar ik kreeg een beetje last van die zware rugzak. Op deze manier is hij wat lichter zonder dat ik spullen in mijn handen hoef te dragen.” Ze vond het zelf totaal ongeloofwaardig klinken, maar haar groepsgenoten leken het een acceptabele verklaring te vinden.

Terwijl ze hun weg vervolgden, voelde Femke de klamme stof van haar legging over haar benen schuren. Ze had kort overwogen om haar natte broek en slip uit te trekken alvorens haar regenbroek aan te schieten, maar gezien de moeite die dat in de krapbemeten toiletruimte zou hebben gekost, had ze daar maar vanaf gezien. Daardoor werd ze nu bij iedere stap herinnerd aan de beschamende toestand waarin ze zich had gemanoeuvreerd. Ze was blij dat de andere meiden het te druk met zichzelf hadden om argwaan te krijgen.

In de eindeloze laatste uren van de helletocht hoorde Femke om zich heen niet veel meer dan het gezucht en gesteun van haar vermoeide medewandelaars. Het gaf haar de gelegenheid uitgebreid te piekeren over hoe het na de finish verder moest: hoe zou haar vriendje Mike reageren op haar rare uitdossing? Hoe zou ze zich thuis van haar natte goed kunnen ontdoen zonder dat hij er iets van zou merken? Mike moest haar zien als een lekker wijf, niet als een onzindelijk klein kind.

Gedurende de middag werd het steeds warmer. Femke pakte dan ook met graagte de flesjes water aan die onderweg op diverse plekken werden aangeboden. Ze was zich bewust dat ze daarstraks door te veel drinken in de problemen was gekomen, maar ze had het gevoel dat het haar vermoeide spieren goed deed. Voor ze het wist had ze sloksgewijs weer meer dan een liter achterover geslagen. In de felle zon leek ze aanvankelijk het vocht al transpirerend weer kwijt te raken. Maar in de allerlaatste kilometers realiseerde ze zich opeens dat ze wederom nodig moest.

Na een lang stuk door bossen en landerijen waren ze inmiddels teruggekeerd in de bebouwde kom. Femke zag geen struikgewas waarin ze even snel haar broek zou kunnen laten zakken.

“Waar is de eerstvolgende toiletgelegenheid?” vroeg ze aan Sanne.

“Bij de finish,” antwoordde die, “da’s nog een minuut of twintig lopen.”

Het zweet brak Femke weer uit. Met de snel oplopende waterdruk in haar buik leken die luttele twintig minuutjes opeens onoverbrugbaar. Ze bedacht dat ze dan maar even bij een willekeurig huis moest aanbellen om te vragen of ze er even naar de wc mocht. Dat de andere meiden niet blij zouden zijn met dit onverwachte oponthoud in het zicht van de finish, moest ze maar op de koop toe nemen.

Maar toen zag ze opeens het absurde van de situatie: ze had het al in haar broek gedaan. Wat dacht ze met een wc-bezoek nog te bereiken?

Haar aandrang was groot, en ze realiseerde zich dat er onder haar regenbroek al niets meer te redden viel. Toch aarzelde Femke nog een moment. Ze keek om zich heen. Haar medewandelaars zwoegden met hun blik op oneindig richting finish. Niemand leek energie over te hebben om aandacht te besteden aan een negentienjarig meisje dat op het punt stond haar laatste beetje waardigheid te verliezen.

Al lopende ontspande Femke de spier die haar blaasinhoud scheidde van de buitenwereld. Opnieuw ervoer ze de vreemde sensatie van warmte die zich vanuit haar kruis verspreidde naar haar billen en bovenbenen. Ze voelde hoe haar nog vochtige legging zich volzoog met deze nieuwe stroom lichaamsvocht. Een ogenblik overheerste de opluchting, en vergat ze hoe vernederd ze zich voelde door de strijd die ze eerder die dag al van haar lichaam had verloren. Toen haar warme plas haar onderbenen had bereikt, kwam ze weer bij zinnen. Net toen de eerste druppels van onder haar regenbroek op straat vielen, hernam ze de controle over haar halflege blaas.

Na 50 slopende kilometers bereikte Femke meer dood dan levend de eindstreep. Toen ze tussen de toeschouwers haar zongebruinde vriendje Mike ontwaarde, viel ze hem snikkend in de armen.

“Hé, meisje toch, zo ken ik je helemaal niet,” reageerde Mike verbaasd. Liefdevol streek hij zijn anders zo blijmoedige vriendin door haar kastanjebruine krullen.

“Sorry, het was gewoon een beetje zwaar,” herstelde Femke zich. Ze veegde de tranen van haar wangen. “Zullen we lekker naar huis gaan?”

“Dat is goed,” antwoordde Mike, “your place or mine?”

“Naar mijn huis,” zei Femke, “ik wil graag andere kleren aantrekken.”

Even later zaten ze samen in Mikes oude Ford Escort. Aangespoord door Mikes enthousiaste vragen vertelde Femke honderduit over alle hoogte- en dieptepunten van de dag, maar ze vermeed angstvallig het incident in het toilethokje. Ze voelde zich een incontinente kleuter. Ze zag haar nietsvermoedende vriend naar haar kijken alsof ze een begeerlijke vrouw was. Dat moest ze kost wat kost zo houden: Mike mocht er onder geen beding achter komen wat er was gebeurd.

“Hebben jullie daarstraks regen gehad?” vroeg Mike, met een knikje naar Femkes groene regenbroek.

“Eh, nee, ik heb hem uit mijn rugzak gehaald om gewicht te sparen.” Femke probeerde haar stem normaal te laten klinken.

“Als ik jou was zou ik dat benauwde ding nu direct uittrekken,” lachte Mike, hoofdschuddend om de vrouwelijke logica van zijn vriendin. “Ik krijg het al warm als ik naar dat ding kijk.”

Verborgen in haar regenbroek plakte de doorweekte stof van haar legging nog altijd aan Femkes benen. “Ik heb nergens last van, hoor,” zei ze zo nonchalant mogelijk. “Ik trek hem thuis wel uit.”

Een uurtje later stonden ze samen in Femkes kleine studentenkamer. Femke opende de kast in de hoek en pakte schone kleren, een handdoek en een washandje.

“Ik ga eerst even onder de douche,” zei ze tegen Mike, “daarna kom ik terug bij jou.”

Mike ging voor haar staan en gaf haar een zoen op haar mond. “Ik kan je niet zeggen hoe erg ik je gemist heb,” fluisterde hij. Hij legde zijn linkerhand op haar rechterborst. Met zijn andere hand trok hij haar naar zich toe.

Femke probeerde zich los te wurmen uit de liefdevolle greep van haar vriend. “Ik zal me heel snel even opfrissen,” piepte ze benauwd. “Ik ben zo weer terug.” Haar hartslag versnelde bij de gedachte dat Mike het mensonterende geheim onder haar kunststof broek zou ontdekken.

“Ik kan niet meer wachten,” fluisterde Mike in haar oor. De hand op haar rug verdween onder haar blauwe t-shirt. In een vloeiende beweging opende hij de sluiting van haar beha.

“Mike, ik moet echt even…” Femkes adem stokte. Mikes hand bewoog langs haar rug omlaag, steeds verder en verder, om te eindigen in haar doornatte slip.

Mike zette een stap achteruit. “Hè, wat is er met jou gebeurd?” Een ogenblik bleef hij stokstijf staan, toen rukte hij met twee handen Femkes regenbroek naar beneden.

“Ik… ik heb in m’n broek geplast…” stamelde Femke. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer, wachtend op het moment dat haar vriend vol walging de deur uit zou rennen. Een tiental oneindig lange seconden bleef het ijzingwekkend stil.

Het volgende moment voelde Femke hoe Mike haar in de armen sloot en dicht tegen zich aandrukte. Met één hand op haar rug en één hand op de vochtige stof rond haar billen zoende hij haar vol passie in de hals. Femke stond als aan de grond genageld. Stomverbaasd liet ze haar vriend begaan. Was het werkelijk waar? Hield Mike zó veel van haar dat zelfs haar vieze plasbroek hem niet kon weerhouden zijn liefde te tonen?

Terwijl hij haar bleef liefkozen, duwde Mike haar langzaam in de richting van het bed. Hij trok haar loshangende beha onder haar t-shirt vandaan. Zijn handen vonden haar borsten. Femke, beschroomd door de onverdiende affectie van Mike, was nog altijd als verlamd, maar voelde hoe haar tepels reageerden op de aanraking. Toen ze de rand van het bed in haar knieholtes voelde, liet ze zich naar achteren vallen. Ze keek toe hoe Mike zijn broek en vervolgens zijn slip uittrok. Zijn gezwollen geslacht liet geen twijfel over de vraag of hij haar nog begeerde.

Femke wist zich niet goed raad met de krankzinnige situatie. Terwijl haar geliefde langzaam de klamme legging van haar benen trok, streden schaamte en lust in haar om voorrang. Er ging een siddering door haar heen toen de hand van haar vriend het kruis van haar natte slip beroerde.

Wezenloos liet ze hem het broekje van haar intieme delen trekken. Toen hij in haar kwam gaf ze zich over.

Genietend van de heerlijke roes die volgde op hun explosieve samenzijn keek Femke de kamer rond. De wereld leek opeens veel mooier dan zo-even. Haar ogen vielen op het hoopje nat textiel dat naast het bed lag. Dit gênante voorval zou eenmalig zijn, zo nam ze zichzelf voor. Ze zou de volwassen dame worden die Mike blijkbaar ondanks alles in haar zag. Hij verdiende het.

Ze kon niet bevatten wat er was gebeurd. Een half uur geleden had ze zich nog een zielig klein meisje gevoeld. Nu, comfortabel liggend in de armen van haar geliefde, voelde ze zich op en top vrouw. Ze sloot haar ogen en viel in een gelukzalige slaap.