Rob – 18

De weg naar het winkelcentrum verloopt zonder opstoppingen en binnen een mum van tijd zijn ze er dan ook. Rob betaald samen met Jasmijn de taxi, beiden hadden er geen rekening mee gehouden dat ze eigenlijk nog moesten pinnen. Beiden moesten dan ook diep in de buidel tasten om het bedrag te kunnen betalen wat er betaald moest worden. Hahaha…, lacht Jasmijn, hadden we bijna niet eens de taxi kunnen betalen. Over het trottoir lopend richting de ingang van het overdekte winkelcentrum slaat Rob zijn arm om de schouders van Jasmijn. Denk wel dat de chauffeur dan even had gewacht, tot één van ons ergens geld had gepind. Denk je dat, ik weet niet hoe ze dat hier doen, in Nederland kan je tegenwoordig al pinnen in de taxi. Lopen we dan toch voor met ons kleine kikkerlandje? Ja, wie zal het zeggen, misschien had het hier ook wel gekund, maar we hebben er ook niet naar gevraagd. Nee, dat is ook zo, beaamt Jasmijn. Als ze eindelijk binnen zijn, begint haar maag hard te knorren, het is wel duidelijk schat wat we als eerste gaan doen. Ja, eten zegt hij, waarop ook zijn maag begint te knorren.

Gisteren heb ik daar wijzend naar de koffie corner met Lies koffie gedronken en een stuk appeltaart gegeten. Appeltaart, is ook lekker, maar ik wil eigenlijk wel iets meer, dan alleen een stuk appeltaart. Ja, ik ook. De roltrap opgaand hopen ze beide boven iets anders aan te treffen.

Boven komen ze Kees en Magda tegen, ha, kijk wie we daar hebben, roept Kees verheugd uit, hadden jullie je soms verslapen? Niet verslapen, antwoord Jasmijn, we waren druk met andere bezigheden. Magda die helemaal gelukkig is omdat Kees weer in haar leven is, zegt met een blosje op haar wangen. Je weet wel Kees, wat ze daarmee bedoelen. Volgens mij heeft het iets te maken met een soort fitness. Rob begint te lachen door de opmerking die Magda eraan geeft. Fitness, jazeker Magda, fitness is het zeker geweest. Magda wordt nog roder. Nergens voor nodig, schat lacht Kees haar toe, het is de normaalste zaak van de wereld. Ja, dat is ook weer zo. Weten jullie misschien een tentje hier waar je heerlijk kunt lunchen, vraagt Jasmijn, want Rob en ik hebben nog niet ontbeten en opnieuw begint haar maag te knorren. Komt goed uit, ook wij waren op zoek naar een eetplek, van David hoorden we dat er hier boven een leuke tent moet zitten, dus daar zijn we naar op weg. Tenzij jullie liever intiem met zijn tweeën lunchen. Nee, lachen ze beiden weer, gezellig juist, na de lunch trekken we toch ieder ons eigen plan weer. Met zijn vieren lopen ze langs de winkels en vinden dan ergens halverwege de eerste verdieping, het tentje waar David het over heeft gehad. Binnen gaand, is het een drukte van jewelste en de heerlijkste geuren van voedsel komen je tegemoet. Achterin vinden ze nog een tafel voor zes personen. Verder de ruimte doorkijkend zien ze dat hier nog meer tafels vrij zijn.

Plaats nemend komt er al gelijk iemand op hen afgelopen die hen een kaart overhandigd, wilt u misschien al iets te drinken, vraagt de knappe donkerharige vrouw. Graag, alle vier bestellen ze koffie. De kaart doorkijkend, horen ze al gauw meerdere bekende stemmen. Kijk nou Jasmijn en Rob hebben ook het winkelcentrum gevonden. Ja, die moesten eerst nog flink neuken, voor ze hier naar toe kwamen. Marcel, wat zeg je nou toch weer, roept Dom geschrokken uit. Ja, het is toch zo, heb ze wel gehoord, ehh…Jasmijn eigenlijk die schreeuwt zo hard als ze aangeduwd wordt. Jasmijn krijgt een boei. Marcel ziet dit en begint te lachen. Hahaha….zie je wel, ik heb nog gelijk ook, anders wordt ze niet zo rood als een kreeft. Bedoelde het niet verkeerd hoor Jas. Weet ik wel, horen de overige haar antwoorden. Waarheid mag wel gezegd worden, doet ze er nog een schepje bovenop. Nog twee tafels aanschuivend, nemen zo ook de overige plaats. De donker harige knappe vrouw die eerder de kaarten bracht aan de tafel komt terug aangelopen met vier koffie. Ohh…zie dat het gezelschap al is uitgebreid, blijft het hierbij, of komen er nog meer? Komen er nog meer, antwoorden Joris en Anke lachend. Uiteindelijk schuift iedereen aan, René komt ook aangelopen met Els, Joris en Anke en dan de twee kleintjes in de wagen. Donny en Petra, Nick en Janneke en alle anderen zijn inmiddels ook aan komen lopen. Wat een grote groep lacht de vrouw hun toe. Allemaal vrienden? Vrienden ook, maar bovenal familie. Jeetje, uit de vrouw, je zou er maar voor moeten koken, is echt iedereen aanwezig, hier nu, vraagt de vrouw nieuwsgierig? Nee, niet iedereen is aanwezig, Tom en Lies, die zijn er niet, maar Tom dat is dan de zoon van die man daar, die gaat zijn vriendin ten huwelijk vragen.

Zoveel informatie had de vrouw echter niet verwacht, maar het is wel een dolle boel, de manager komt aangelopen, om te helpen met tafels verschuiven, ze krijgen niet iedere dag zo’n groot gezelschap te eten. Nog een paar bediendes komen helpen, zodat de mensen snel kunnen zitten. De overige gasten kijken af en toe in de richting van de grote groep mensen die het eettentje is binnen gekomen. Als ze dan uiteindelijk zitten, krijgen ze snel een kaart in de handen gedrukt. Wat gezellig, dat we juist met zijn allen hier komen lunchen.

Hoorde net van Donny, dat het vandaag koopavond is dus we hebben in ieder geval tijd zat. Niet helemaal antwoord Rob, jullie weten toch dat Anja en Dave voor het avond eten hebben gezorgd, ter ere van jullie laatste dag hier. Ohhh….ja, dat is ook zo. Daarvoor hoeven toch pas terug te zijn om 20:00 uur. Ja, dat is ook weer zo, nou dan moeten we hier weg rijden op zijn laatst om half acht dan zijn we precies op tijd. Ja, daar heb je ook weer gelijk in.

Al snel geven ze hun bestelling door. De bediening verloopt soepel en snel en ze hoeven dan ook niet lang te wachten op hun eten. Het is verrukkelijk, komt het uit vele monden. Het eten is ook verrukkelijk, complimenten voor de kok, roepen ze allen uit, als de leeg gegeten borden worden weggehaald. Al snel zit iedereen aan de soep. Ze praten over hun tijd in Nieuw Zeeland en dat het voor de meesten weer op houdt. Alleen Lies, Tom, Jasmijn, Rob en Chantal blijven nog een week langer.

Denk erover om een eigen vliegtuig te kopen, zegt Kees tegen Rob, het is toch wat, als je iedere keer met de lijnvlucht mee moet, als je een eigen kist hebt, heb je geen last van als je vijf minuten later zou zijn. Had er ook al over zitten denken, zegt Rob. Zal wel vaker naar Nieuw Zeeland gaan, zeker nu ik weet dat ik hier nog een prachtige dochter heb zitten. Ook dat, lacht Kees, maar ook voor andere dingen, heb er toch genoeg geld voor en natuurlijk spreekt het voor zich, dat jullie er ook allemaal gebruik van mogen maken. Misschien kunt u er één aanschaffen en ik ook, dan staat er altijd een vliegtuig op reserve klaar. Ja, dat is misschien wel een goed idee. Zal het je nog wel laten weten, maar kan ook goed mogelijk zijn, dat er volgende week al een kist voor je klaar staat. Ja, dat geloof ik graag, lacht Rob.

Genietend van hun eten, praten ze er vrolijk op los, Jasmijn zit te kletsen met Dom. En baal je ervan dat het morgen alweer je laatste dag hier is? Een beetje wel, maar aan de andere kant ook niet, nu heb ik nog een klein weekje alleen met Marcel. Marcel die zijn naam hoort vallen wend zijn hoofd richting de dames, hoorde mijn naam vallen zegt hij lachend. Ja, dat hoort hij wel, lacht Jasmijn, Dom vertelde me net dat ze aan de ene kant niet heel rouwig erom is om terug naar Nederland te gaan. Nee, ik ook niet, hoort ze Marcel zeggen, heb ik mijn vrouwtje nog een week voor mij alleen, voordat ze weer aan de bak moet. Jullie vullen elkaar wel goed aan, zo te horen lacht Jasmijn. Volgens mij denken jullie maar aan één ding. En wat is dat volgens jou dan wel Jas, vraagt Marcel. Het zal wel hebben met een zwetende activiteit tussen de lakens. Denk je dat, lacht Marcel weer, oké zou liegen, als ik zei dat, dat niet lekker is, maar Dom en ik willen er nog even opuit trekken in eigen land. Op de motor? Ja, Jas, op de motor ja. Even uitwaaien dus…., ja inderdaad lekker uitwaaien, voor mijn hersenpan zich weer bezig kan gaan houden met ingewikkelde zinnen en dergelijke.

Wens ik jullie alvast veel plezier, lacht ze toe. Hopelijk zit het weer ook een beetje mee. Ja, dat hopen wij ook, maar ja in Nederland kan je daar niet echt van uit gaan. Nee, dat is ook weer zo, ze zitten er heel vaak naast. Aan alles valt een mouw te passen, lacht Marcel. En jij, vraagt hij aan haar, gaan jullie nog bijzondere dingen doen. Ja, we gaan veel bezoeken nog, althans dat staat op de planning, maar ook willen we wat met de kleinere gaan doen. Zo te horen ga je ook nog een drukke week tegemoet. Ja, zo te horen wel, maar het moet ook nog daadwerkelijk tot uitvoer gebracht worden. Ja, dat is ook weer zo. Hun aandacht weer richtend op het voedsel op hun bord eten ze deze smakelijk leeg.

Na het zitten van een uur op de houten stoelen voelt iedereen aardig zijn zitvlees, volgens mij wordt het weer tijd om de benen te strekken. Volgens mij ook, lacht Rob. Mijn bips denkt er in ieder geval wel zo over. Kees wenkt de vrouw die hen heeft bediend en vraagt om de rekening. Van u alleen vraagt de vrouw, nee, van iedereen lacht Kees. De vrouw komt even later terug met de rekening. Kees overhandigd zijn pas aan haar en binnen vijf minuten is ze weer terug. Het is betaald, zegt ze met een grote glimlach. Ook anderen proberen haar aandacht nu te vangen, zouden we kunnen betalen, vragen ze. Betalen, zegt de bediende, het is allemaal al betaald. Opa, weer door u zeker? Ja, ik heb inderdaad betaald, dat geeft toch niet, spendeer jullie je centen, maar aan elkaar. Hij staat als eerste op en loopt van de tafel weg. Echter niet richting de uitgang, maar richting de bar, waar de donker harige vrouw zojuist heen is gelopen.

Niet veel later komt hij terug, moest onze bediende, toch nog even een vette fooi brengen, lacht hij. Magda ga je mee, gaan wij onze oude botten maar eens weer in werking zetten. Magda staat op van de stoel en wenst iedereen een fijne middag, snel loopt ze met Kees de eettent uit. Aangezien alles toch al is betaald, gaan wij er ook maar weer van tussen, lacht Marcel. Joris en Rob komen ook omhoog, als ze de tafels terug op hun plek willen schuiven, komt de manager op hun afgelopen, dat hoeft niet, laat maar staan, zegt hij. Rob en Joris kijken elkaar aan, ook goed zeggen beiden. Dan lopen ze vervolgens allemaal naar buiten, waar ze al gauw ieder hun weg vervolgen.

Jasmijn loopt naast Rob, als hij zegt, weet je dat die tent te koopt staat. Ja, zegt ze, nu heb ik zo’n vaag vermoeden dat jij daar wel oren naar hebt. Ja, dat klopt antwoord Rob, lekker eten, is altijd belangrijk, maar het eerste wat ik zou veranderen in het interieur en zeker de stoelen. De stoelen ben ik het volledig met je eens. Die doen gewoon pijn aan je billen, ja ik voel het nog, lacht Rob. Jasmijn, hoe zou jij het vinden, om Nederland voorgoed te verlaten? Zou je hier je intrek willen nemen, vraagt hij haar nieuwsgierig aankijkend. Ja, antwoord zij, ik wil het wel, in ieder geval is het weer hier beter, maar ik denk dat ik hier ook wel aan de bak kan op de ambulance. Ja, dat denk ik ook wel, zeker ook omdat je de juiste diploma’s bezit.

Alleen je familie, wat zal die ervan vinden? Ik denk dat ze zullen zeggen, ga ervoor, je verdient het. Het is een kans uit duizenden. Trouwens als jij ook een eigen kist aanschaft is het voor hen geen enkel probleem om af en toe eens langs te komen. Dat heb je dus wel gehoord, lacht hij, ik dacht dat je druk in gesprek was met Dom en Marcel. Ja, was ik ook, maar je weet schat vrouwen kunnen meerdere dingen te gelijk. Ja, dat is een feit lacht hij. Zullen we maar even terug lopen naar die tent om eens te horen wat de vraagprijs ervan is. Misschien wel, lacht ze, misschien is dat een heel goed plan van je. De weg terug lopend, lopen ze opnieuw het tentje in. De manager die hen herkende van het grote gezelschap wat eerder bij hen was komen eten, komt op hen afgelopen. Bent u iets vergeten, wordt er gevraagd. Nee, wij zijn niks vergeten, maar wij hebben u wel iets te vragen. De manager kijkt hen niet begrijpend aan. Is er een ruimte waar wij rustig kunnen praten, vraagt hij aan de manager. Ja, hoor komt u maar mee.

Hen voorgaand naar een ruim opgezet kantoor, laat hij hen eerst binnen voordat hij achter hen de deur sluit. Waarmee kan ik jullie van dienst zijn, vraagt hij als ze hebben plaatsgenomen. Wij hebben gezien dat deze tent te koop staat, gaat Rob verder. Wij hebben eventueel interesse en zouden graag de vraagprijs willen weten. De manager kijkt hen aan, meent u dit serieus? Ja, we zijn serieus, zeggen Rob en Jasmijn gelijktijdig. Dit is het eerste goede nieuws in tijden, het staat eigenlijk al vrij lang te koop bijna drie jaar, maar tot nu toe geen belangstellende. Zal ik eerst beginnen met een rondleiding om daarna de zakelijke aspecten te bespreken, vraagt de manager. Jasmijn en Rob stemmen ermee in, de eetzaal is vrij donker ingericht, toch is het er altijd druk, maar diegene van wie het nu is, die wil er vanaf. Zal u hierbij wel vertellen, dat het niet om één zaak gaat, maar in totaal vier stuks verspreid over Nieuw Zeeland. Bij twee andere vestigingen zit ook een hotel bij. Jeetje, nu is Rob zijn interesse nog meer gewekt, ook bij Jasmijn neemt de belangstelling toe.

Nadat ze alles hebben bekeken, zowel de keuken als de toiletten en het magazijn gedeelte laat de manager zich ontvallen, dat het gebouw onder hen, ook te koop staat. Dit zou eventueel uw interesse kunnen wekken, als u er een twee verdiepingen van zou willen maken. Zeer zeker interessant, lacht Rob. Terug naar het kantoor, laat hij de donker harige vrouw, koffie brengen en nemen ze plaats aan de tafel. Het lullige bedragje wat hij noemt voor de vier vestigingen, is een schijntje voor Rob.

In hoeverre zit het met onderhoud van de hotels? Daar heb ik werkelijk geen flauw idee van, antwoord de man. Ik wil een bod uitbrengen, zegt hij, dat kunt u met de eigenaar overleggen, of hij daarmee akkoord gaat. In de tussen tijd breng ik een bezoek aan de overige vestigingen. Wil hierbij een idee krijgen hoe het ervoor staat met onderhoud. Ook wil ik samen met mijn vrouw de vestigingen inspecteren, op nalatigheid van onderhoudswerkzaamheden. Natuurlijk dat spreekt voor zich, horen ze de manager zeggen.

Wanneer gaat u langs bij de overige vestigingen vraagt de manager. In de loop van de week. U hoeft alleen mijn naam door te geven, maar geef geen dagen door, aangezien ik nog niet precies weet hoe en wat. Wie kan ik doorgeven dat er komt, Jasmijn en Rob, antwoord Rob.

Goed, nadat ze nog wat handelingen hebben doorgenomen, komt de donker harige vrouw, na een korte klop te hebben gegeven de kamer ingelopen. De eigenaar is er, zegt ze. Dat komt helemaal goed uit, stuur jij hem even door. Niet veel later, komt er een dikke kerel de ruimte binnen gelopen, die Rob en Jasmijn nauwkeurig staat op te nemen. Walter, zegt hij, wie zijn deze mensen. Dit zijn Rob en Jasmijn, de eerste die interesse tonen in de vier vestigingen die u te koop heeft staan. De man bekijkt hen nogmaals van top tot teen en steekt vervolgens zijn hand uit. Wesley aangenaam, horen ze de man zeggen. Plaatsnemend achter het bureau waar eerder nog Walter zat, hoort hij van de manager in rap tempo dat Rob en Jasmijn een bod hebben uitgebracht. Het ligt een heel stuk onder de vraagprijs, maar het kan Wesley eigenlijk niet zo heel veel schelen. Dit is de eerste die interesse heeft en een bod uit brengt. Ik ga ermee akkoord, zegt hij glimlachend, het is een blok aan mijn been en ik wil ervan af.

Rob kijkt de patserige man aan, hij had niet verwacht dat de man zomaar akkoord zou gaan. Zeker niet, omdat hij een flink stuk lager heeft geboden dan de vraagprijs was. Ik zal mijn advocaten de opdracht geven het koopcontract op te stellen. Dan wanneer deze getekend zijn, kan ik u de hand schudden en u feliciteren met de aanwinst als eigenaar van vier vestigingen.

Ga ik ook even mijn advocaten bellen, lacht Rob, zullen we dan maandag middag hier afspreken, zo rond de klok van vier uur. Prima plan kerel, zegt Wesley. Dan loopt hij het kantoor uit. Al bellend zien ze hem de keten verlaten. Walter staat echter nog steeds stil in het kantoor. Ehh…oppert hij voorzichtig, wat betekend dat voor mij en het overige personeel? Rob wendt zich tot Walter, jullie blijven gewoon, dat spreekt voor zich, maar er zullen wel een aantal dingen veranderen.

Ten eerste een verbouwing, maar ook mag er wel wat aan jullie kledij worden gedaan, lacht Jasmijn, maar het komt helemaal goed. Pff…ik vreesde al even voor mijn baan. Nee, daar hoef je, niet voor te vrezen lacht Rob, iemand moet de tent hier toch draaiende houden terwijl ik mijn zaakjes regel in Nederland. Nederland, lacht Walter, woont u daar. Ja, daar woon ik inderdaad, lacht hij, maar hopelijk zal daar snel verandering in komen.

Met een tot maandag middag nemen ze afscheid en zo lopen ook Jasmijn en Rob even later de eettent uit, op geringe afstand, vliegt Jasmijn hem echter om zijn hals, Rob van harte gefeliciteerd, met je zo juiste aankoop van vier vestigingen. Ho, ho, ho, Jasmijn, we zijn er nog niet, pas als maandag middag onze handtekeningen op papier staan, dan kunnen we pas een gat in de lucht springen.

We, zegt ze hem niet begrijpend aankijkend, het zijn dan jouw vestigingen. Nee, Jasmijn, ik ga dit avontuur alleen aan, als jij met me mee doet. Rob, maar mijn werk dan, op de ambulance? Dat blijf je gewoon doen, maar ik wil wel dat je achter me staat, me steunt, dat is het enige wat ik van je zou willen vragen. Jasmijn kijkt Rob aan, natuurlijk lieverd, dat spreekt voor zich. En wie weet vind ik het wel zo leuk, dat ik er toch wel graag een rol in wil spelen. Met opluchting kijkt hij haar aan, haar in zijn armen nemend, kust hij haar op de mond. Je bent echt een topvrouw Jasmijn!

Beiden enigszins in een jubel stemming lopen ze naar beneden, wat wil je doen met het gedeelte wat eronder te koopt staat, vraagt Jasmijn nieuwsgierig. Daar gaan we nu heen, zegt Rob enthousiast, wie weet doen we nog een mooie aankoop. Het winkeltje, waar hij haar ook mee naar toe wilde nemen ligt er verrassend genoeg naast. Dit is de winkel waar ik het over had Jasmijn, maar eerst gaan we eens kijken of we deze winkel ook kunnen bemachtigen.

Gezamenlijk lopen ze naar binnen, het is hier al net zo bedompt als boven, zucht Jasmijn. Ook hier zal het nodige moeten gebeuren, toch staat haar het idee wel aan, om Rob straks met alles te kunnen helpen. De winkel binnen gaand, zien ze dat er heel veel achterstallig onderhoud is, dit kan hem weer wat opleveren, met de prijs. Verder naar achteren doorlopend, zien ze een man staan, die er echt zin in heeft. Hij kijkt verveeld en als hij hen gedag zegt is het meer een verplichting dan dat de beste man het echt wil. Kan ik u ergens mee van dienst zijn; horen ze de chagrijnige man vragen. Ja, dat zou kunnen, bent u de manager van deze zaak? Nee, antwoord de man, de manager is ziek, aangezien er niemand kon invallen, was ik genoodzaakt zelf te komen. Aha, antwoord Jasmijn lachend, u bent dus de eigenaar? Ja, dat ben ik. Rob bekijkt de man van top tot teen, hij buigt zich voorover naar Jasmijn en fluistert in haar oor. Probeer het maar zo goedkoop mogelijk te bemachtigen. Jasmijn, kijkt met opperste verbazing naar Rob, wil hij nou beweren, dat zij de leiding krijgt om dit pand te bemachtigen. Haar een knipoog gevend, weet ze dat hij dit inderdaad van plan is.

Jasmijn doet een stap naar voren, haar hand uitstekend zegt ze; ik ben Jasmijn. De man kijkt haar aan, neemt toch haar hand aan en zegt op een rustige toon; mijn naam is John. John, gaat Jasmijn verder, als hij hand heeft losgelaten, ik heb tussen neus en lippen door gehoord, dat dit pand hier te koop staat en heb er wel interesse in. John bekijkt haar nog eens nu iets nauwkeuriger. De man die eerder bij haar was, ziet hij nu enkele voorwerpen bekijken achter in de winkel. Het zal haar vader of anders haar baas zijn, schiet het door zijn gedachten. Toch in zijn interesse gewekt in de jonge vrouw voor hem, hij schat haar op een jaar of dertig. Zo te zien aan haar handen is ze verloofd, aangezien er een prachtige ring aan haar vinger prijkt.

U hebt interesse, antwoord John, misschien kan ik dan zo beleefd zijn om uw een rondleiding te geven door het gebouw. Haar voorgaand, ziet hij niet hoe de man de vrouw een knipoog geeft. De winkel doorgaand, gaan ze een deur door, wat leidt naar een kantoortje, via een trap komen ze in de kelder terecht. John heeft moeite zich in te houden, er komt nou niet bepaald iedere dag een lekkere dame over de vloer, die ook nog eens interesse toont in zijn zaak om deze eventueel over te nemen. Zijn fantasieën nemen een loopje met hem, hij ziet in gedachten hoe hij deze vrouw hier in de kelder tot de zijne maakt. Geschokt is hij dan ook, als hij haar hand op zijn schouder voelt. Sorry, zegt Jasmijn, ik wilde u niet laten schrikken, maar ik had u een vraag gesteld. John draait zich om, mijn excuses, ik heb inderdaad u vraag niet gehoord. Opnieuw stelt Jasmijn haar vraag, wat betreft het onderhoud en wanneer hij voor het laatst een onderhoudsbeurt heeft uitgevoerd. Onderhoudsbeurt, denkt John, zal jou eens een lekkere onderhoudsbeurt geven. Zijn gedachten weer neutraal proberend te krijgen, zucht hij eens diep tot zijn ongenoegen en bekend dan schuld dat hij al tijden geen onderhoud heeft verricht aan het pand.

Verder doorlopend, zegt hij; het volgende kamertje wat we binnengaan, het is hier erg smal. Bedankt voor de waarschuwing. Jasmijn heeft al opgemerkt dat de man, nou niet bepaald haar serieus nam. Op haar hoede volgt ze hem het smalle kamertje in. Hij laat haar voorgaan en nadat hij na haar de kamer is binnen gegaan, sluit hij de deur achter zich. Jasmijn draait zich om, de twinkeling in de ogen van de man, beloven niet veel goeds, maar dan komt hij van een koude kermis thuis. Wat wilt u nou eigenlijk, hoort ze hem vragen. Bent u mij aan het versieren, door te zeggen dat u interesse heeft in mijn zaak. Jasmijn is met stomheid geslagen, de man neemt haar gewoon niet serieus, hij denkt werkelijk waar dat ik uit ben op iets anders. Op haar aflopend, merkt ze dat ze geen kant op kan, ze staat werkelijk klem tussen hem en de muur.