Rob – 21

Het is half negen als Jasmijn de wekker hoort afgaan, verrassend genoeg springt ze sierlijk uit het bed en slaat het dekbed terug. Kom Rob, roept ze lachend, we gaan de boompjes uitzwaaien en dan gaan we kijken naar het hotel. Ook Rob, springt nu soepel uit bed. Zich beiden richting de douche begevend, ziet hij aan zijn vrouwtje dat ze er zin in heeft. Hij heeft er ook zin in, hij hoopt echter wel dat het hotel met het restaurant in het noorden na een uitgebreide inspectie niet voor al teveel rompslomp zal zorgen, maar het is niet meer dan afwachten op de uitkomst die ze vanavond te horen zullen krijgen.

Nadat ze schoon en fris naar buiten lopen, zien ze al enkele boompjes bepakt en bezakt naar voren lopen, wij hebben nog een week schat, zegt hij tegen Jasmijn. Ja, gelukkig wel. Liefdevol kijkt ze op naar de man, die haar man gaat worden. Op de manier waarop hij haar staat te bewonderen voelt Jasmijn de vlinders fladderen in haar buik.

Het is al bijna tien uur ziet Rob op zijn horloge, maar zo te zien is bij het verblijf waar Lies en Tom zich bevinden, nog maar weinig activiteit gaande. Jasmijn volgt de blik van Rob, je denkt toch niet dat ze nog liggen te slapen, vraagt ze. Ja, dat denk ik van wel Jasmijn, daarom lijkt het me verstandig om maar even een klopje op de deur te gaan doen. Hahaha… ze begint te lachen, misschien moet je inderdaad je zoon en je schoondochter even wakker gaan schudden. Ik blijf wel even hier, pak ik nog wat spullen in voor zo dadelijk en dan zie ik je zo wel weer verschijnen. Is goed schat, haar snel een kus te hebben gegeven op haar voorhoofd loopt hij richting het onderkomen van Lies en Tom.

Rob staat voor het huisje en het is er erg stil, hij bonkt met zijn vuist op de deur, geen reactie, nu bonkt hij nog wat harder. Lies hoort in de verte wat gebonk op een deur, ik wil niet roept ze uit, kijkend op de klok ziet ze dat het tegen tienen is. Dan als door een wesp gestoken springt ze op tien uur, shit verslapen, dan hoort ze het gebonk op de deur. Komen eraan, schreeuwt ze zo hard als ze kan. Rob hoort hoe zijn schoondochter hem toeschreeuwt met de mededeling dat ze eraan komen, op zijn dooie akkertje loopt hij terug naar Jasmijn. Zij sluit juist de deur van hun verblijf. En, vraagt ze hem nieuwsgierig aankijkend. Ze sliepen nog, weet het honderd procent zeker, maar heb ze ruw gewekt. Jasmijn begint te lachen, het zal eens niet zo zijn. Zullen wij al naar voren lopen, zegt ze hem bij zijn arm beetpakkend. Ja, hier kunnen we toch niet veel meer uitrichten. Langzaam lopen ze hand in hand naar het grote woonhuis.

Bij het grote woonhuis aangekomen, komt Dave op hun toegelopen, hebben we er zin in, vraagt hij hen aankijkend. Heel veel zin, lacht Jasmijn. Waar heb jij heel veel zin in Jasmijn, horen ze David vragen. Ehhh…kijkend naar Rob, weet ze niet zo goed wat ze hierop moet antwoorden. Rob geeft haar echter een knipoog. Dat zul je één deze dagen wel horen David, want aangezien we familie worden, kan ik je hulp dadelijk wel ergens bij gebruiken, zeker met de contacten die je bezit. Met grote ogen kijkt David naar Rob, de man spreekt echter voor hem in raadsels. Kan je niet een puntje van de sluier oplichten, vraagt hij op de man af. Ach, vooruit dan maar, antwoord Rob, maar wil hierbij wel verzekeren dat nog niet iedereen het hoeft te weten. Spreekt voor zich antwoord David. Rob verzoekt David een klein stukje met hem mee te lopen, dan verteld hij in het kort dat hij een winkel annex restaurant/hotel heeft gekocht. Wauw en David fluit zachtjes tussen zijn tanden, maar zie niet in waarin ik dan in het plaatje kom om jullie te helpen. Niet, zegt Rob, ik denk dat jij via je werk wel aan bepaalde visums kunt komen, lacht Rob tegen hem. Aha, werk en eventueel woon vraagt hij voorzichtig. Ja, die ja, lacht Rob. Dat betekent dus als ik het goed begrijp dat Nederland, een tijdelijke tussenstop wordt? Ja, dat is helemaal correct, terug lopend naar Jasmijn en Dave, antwoord David, ik zal kijken wat ik voor jullie kan regelen. Dan wens ik jullie zeker een plezierige dag vandaag en dat deze maar goed mag uitpakken. Hen een hand te hebben gegeven, neemt hij afscheid en stapt vervolgens richting Anja.

Jasmijn kijkt naar Rob, het is maar goed dat je het hem hebt verteld, aangezien hij via zijn werk het nodige zal kunnen regelen, is het maar goed dat hij familie wordt van ons. Ja, dat zeg je goed. Als ze zo goed als iedereen gedag hebben gezegd, zien ze eindelijk Lies en Tom aan komen lopen, naast hen lopen Anke en Joris met hun zonen. Hé, hé zijn jullie daar eindelijk, lacht hij hen toe. Ja, verslapen komt het haastig uit vier monden gelijktijdig zetten. Dit zorgt natuurlijk weer voor een hoop gelach onderling. Snel ziet hij hoe Lies iedereen gedag zegt; met een tot volgende week stappen nu ook Anke en Joris als laatste in de bus en dan sluit Don de deuren. Onder luid getoeter verlaat de bus het terrein.

Zo, horen ze Rob zeggen. Dan kunnen wij er nu vandoor. Waar gaan jullie heen, vraagt Lies nieuwsgierig. Nog voordat hij antwoord heeft kunnen geven, zegt Jasmijn, naar ons hotel. Tom kijkt zijn vader niet begrijpend aan, meer willen we er nog niet over zeggen, vanavond bij het dineren, zullen we er uitgebreider over kunnen hebben, anders morgen, lacht hij. Dave komt met de auto aangereden en Jasmijn en Rob stappen in. Tot vanavond, lachen ze en dan verdwijnen zij ook uit het zicht.

Op weg kletst Dave de man van zijn ex- vrouw honderd uit, Anne zal het helemaal grandioos gaan vinden als haar papa in de buurt komt wonen. Ook Stijn zal het wel weten waarderen. Dan kijkt hij Rob aan via zijn achteruitkijk spiegel en zegt vervolgens; voor Tom zal het wel een stuk moeilijker worden als hij weet dat zijn vader verhuisd naar de andere kant van de wereld. Hij zal het inderdaad niet zo leuk vinden, denkt ook Rob, maar aan de andere kant weet hij ook dat zijn zoon het de aankomende tijd ook druk genoeg zal krijgen, wat hij ook zeker weet is dat hij zal zeggen dat hij moet doen wat denkt goed te zijn.

Met een kleine veertig minuten komen ze aan bij het hotel restaurant, ohhh….zucht Jasmijn, het ziet er niet uit. Ook Dave is geschrokken bij wat hij ziet. Wes heeft het echt grandioos verwaarloosd, als het er aan de binnenkant ook zo uitziet als aan de buitenkant, dan weet ik het nog niet Rob of je wel een goede aankoop hebt gedaan. De auto parkerend, lopen ze de treden op van het hotel. Binnen gekomen is het ondanks de buitenkant toch aangenaam vertoeven, toch zien zowel Jasmijn en Rob als Dave dat ook hier de verwaarlozing goed zichtbaar is. Dave richt zich tot Rob, als dit hier er al zo uitziet, zegt hij met een bezorgde blik, dan vrees ik voor het pand in het hoge noorden. Ja, ik ben er ook bang voor, zegt Rob nu met een zorgelijke blik op zijn voorhoofd. De eettent in het centrum die ziet er nog het beste uit, maar dit hier, echt waardeloos. Ook Jasmijn is werkelijk geschokt, die Wes heeft hen een beetje beet genomen. Het is maar goed dat je pas een aanbetaling hebt gedaan Rob, want als je het echt wilt, dan gaat Ricardo hiermee aan de slag. Kijkend naar Jasmijn, zegt hij; ja Dave, we laten ons niet tegen houden, door een kleine terug slag. We gaan ervoor! Een vrouw, in een bedrijfskleding tenue uit het jaar nul komt op hun afgelopen, kan ik u ergens mee van dienst zijn, vraagt ze op een vriendelijke manier. Ja, zegt Rob, zou u mij alles kunnen laten zien, mij een rondleiding kunnen geven. De vrouw, volgens Jasmijn moet ze niet ouder zijn dan een jaar of tweeënveertig staat hen aandachtig op te nemen. Bent u de nieuwe eigenaar, vraagt ze voorzichtig. Min of meer is Rob zijn antwoord. De vrouw bloeit helemaal op, ziet Jasmijn nu ook. Dan ontwaard ze Jasmijn, u bent vast zijn vrouw, hoort ze de vrouw tegenover haar zeggen. Jasmijn kijkt haar aan, geeft haar een stralende glimlach, nog niet, maar als het aan mij ligt komt daar heel snel verandering in. We zijn verloofd, zegt Rob op een rustige toon.

De vrouw gaat hen voor, Dave laat hen weten, dat hij in het restaurant wat gaat eten. Zien we je straks wel weer zeggen Rob en Jasmijn. Caroline zoals de vrouw heet zegt; zoals u beide kunt zien is het nogal verwaarloosd. Ehh…Caroline, zeggen Rob en Jasmijn tegelijk, geen u wel je. Oké, lacht ze. Je dan, zoals jullie kunnen zien is het nogal verwaarloosd, wij hebben destijds meerdere malen aan Wesley laten doorschemeren dat er nodig dingen aangepakt moesten worden, maar zoals je ziet, heeft hij er met de pet naar gegooid. Ja, dat is heel duidelijk te zien, ook buiten het ziet er niet uit, zegt Rob. Jasmijn geniet van de rondleiding, ook al ziet het er nu niet uit, de ideeën ontwikkelen al in haar hoofd. Wanneer Rob een blik opzij werpt ziet hij haar dromerig voor zich uitkijken. Bij mijn aanstaande vrouw zijn al de nodige ontwikkelingen bezig in haar hoofd, zegt Rob tegen Caroline. Dit maal kijkt de vrouw naar achteren en ziet ze hoe Jasmijn een dromerige uitdrukking heeft op haar gezicht. Dan komt Sven aangestormd. Ik kap ermee Caroline, ik ben het zat, alles begeeft niks wordt er vervangen, het is een drama. Caroline verontschuldigd zich en loopt achter Sven aan naar de keuken. Jasmijn komt weer met beide benen op de grond, snel lopen ze Caroline en Sven achterna. In de keuken is het een drukte van jewelste, klote fornuis, horen ze er meerdere zeggen, alles gaat maar kapot en het kan de eigenaar niks schelen.

Dan zien de mensen in de keuken Jasmijn en Rob staan. Wie zijn dat Caroline, vragen ze nieuwsgierig. Nu Rob echter met eigen ogen heeft gezien, wat voor puinhoop Wes ervan heeft gemaakt, weet hij dat het verstandigste zou zijn, als hij de hele deal zal laten varen, toch kan hij het echter niet over zijn hart verkrijgen, kijkend naar zijn toekomstige vrouw, ziet hij dat ze er precies zo over denkt. Wij zijn de nieuwe eigenaars, zegt Rob met een rustige stem. Wat horen ze Sven zeggen, stond het te koop dan? Ja, antwoord Caroline, al drie jaar, hij wijzend naar Rob is de eerste die interesse erin toont. Er loopt een jongen voorbij met een sigaret in zijn mond, Rob pakt diegene bij zijn lurven en zegt; dat doen we hier niet, u bent op staande voet ontslagen. De jongen knul kijkt op naar de man voor hem, ach kan mij het ook schelen, dit hele gebeuren hier gaat toch naar de verdoemenis, hij steekt zijn hand op naar de overigen en verdwijnt.

Zich wendend tot Sven zegt hij; wat is het probleem? Het fornuis heeft het begeven, we krijgen belangrijke gasten vanavond, maar nu, nu kunnen we ze beter afzeggen. Dit hier gaat het niet meer doen. Rob loopt naar het fornuis en pakt een ovendeur beet. Voor Sven hem kon waarschuwen, staat Rob nu met de ovendeur in zijn handen. Zijn er gasten Caroline? Nee, momenteel niet, goed zich wendend tot Jasmijn zegt hij; doe jij het hier ga ik met Caroline mee naar de intree. Is goed lieverd tot straks. Tot straks.

Jasmijn kijkt met een stralende glimlach naar de mensen die tegenover haar staan in de keuken. Wie van jullie is bereid om er tegenaan te gaan, erin te geloven dat het weer een mooi hotel wordt met een goedlopend restaurant? Neem dan plaats achter mij. Voor diegene die er niet in geloven, hier niet meer willen zijn, zou ik zeggen daar is het gat van de deur. Er ontstaat een hoop geroezemoes, echter blijft iedereen staan, ze zijn allemaal benieuwd, willen het allemaal nog een kans geven, met de hoop op een betere toekomst.

Goed, laten we naar het restaurant gaan, dan gaan we overleggen hoe en wat we kunnen doen aan het feit voor vanavond voor de belangrijke gasten. In totaal hoeveel mensen komen er, vraagt ze nieuwsgierig. Vijfenvijftig, laat Sven weten. Het zijn allemaal nogal belangrijke personen in de wereld van de horeca. Ach ja, die moeten dan wel degelijk in stijl kunnen dineren. Daar gaan we voor zorgen, het komt goed. Is er al een menu afgesproken, vraagt Jasmijn weer. Nee, niks antwoord Sven, maar aangezien ook de koelkast hier niet meer werkt, alles laat het afweten, alles scheidt ermee uit. Het komt goed Sven, we geven die vijfenvijftig belangrijke mensen vanavond nog te eten en daarna gaat de boel dicht.

Naar het restaurant toelopend, ziet ze dat Rob ook al plaats heeft genomen met het overige personeel. Ook Dave is helemaal ontzet door de aanpak van zijn gasten. Hij had niet verwacht dat ze er nog mee door wilden gaan, maar als hij nu ziet hoe ze beide alle personeel naar het restaurant hebben weten te halen laat het duidelijk zijn voor hem dat ze beide hun schouders eronder gaan zetten. De deuren worden na de laatste gasten gesloten, een bordje op de deur met tijdelijk dicht laat de mensen weten, dat ze er even niet in kunnen.

Wij zullen ons even voorstellen begint Rob. Ik ben Rob, hier naast mij staat mijn toekomstige vrouw Jasmijn, door stom toeval bij het winkelen in centrum hebben wij ten gehore gekregen dat deze keten te koop stond. Bij niet lang te hebben nagedacht, heb ik samen met mijn vrouw besloten het te kopen. Wij wisten echter nog niet hoe het ervoor zou staan. Die man die jullie daar zien, zal een belangrijke rol gaan spelen in de toekomst, in de nabije toekomst. Dave kijkt verbaasd op, of ik het nog niet druk genoeg heb, zegt hij lachend. Toch geeft hij hen beide een knipoog. Die man, dat is de man van de wijn, de beroemde wijngaard, de grootste hier in de nabije omgeving, een hoop gefluister, wij wijzend naar Jasmijn en zichzelf, moeten eerst onze nodige papieren in orde gaan maken, voor wij hier aan de slag mogen, daarom zal Dave voorlopig jullie eerste aanspreek punt zijn.

Nu neemt Jasmijn het woord, van Sven heb ik vernomen dat er vanavond vijfenvijftig belangrijke gasten komen eten, natuurlijk komen die eten, ongeacht of het fornuis en de koelkast het nu hebben begeven. Zich wendend tot Rob, zegt hij je moet Lies en Chantal bellen. Het is een noodgeval. Doe ik, hij verlaat al bellend het restaurant.

Voor de rest, is er vanochtend een inspectie geweest, het rapport zal niet rooskleurig zijn, maar wij mijn toekomstige man en ik zijn er bereid hard tegen aan te gaan, echter moeten wij wel de nodige papieren in Nederland zien te bemachtigen, vandaar dat deze man jullie tijdelijk zal helpen. Het enige waar dit hele gebeuren op open blijft, is op koude gerechten, totdat de verbouwing compleet is. Geen logerende gasten, alleen lunch gerechten en koud.

Jij wijzend naar Caroline, je ziet eruit als iemand van tachtig trek dat stomme vod uit. Caroline, opgelucht dat ze eindelijk de kleding uit kan trekken die haar altijd zo ongemakkelijk heeft gezeten haalt opgelucht adem. Ik hoop, zegt Jasmijn, dat jullie samen met ons er weer een bruisend geheel van willen maken. Jaaa……, klinkt het uit alle monden gelijktijdig. Voor het eerst heeft Sven het gevoel dat het uiteindelijk toch helemaal goed gaat komen. Terwijl hij er eigenlijk de brui aan wilde geven, wil hij, nu hij weet dat er een nieuwe eigenaar is, het toch nog één kans geven.

Het hotel heeft helemaal niet zoveel kamers horen ze van Caroline, het zijn er dertig waarvan twee bruidsuites. In feite dus achtentwintig, zegt ze snel. Kan je aan ons de sleutels geven van die twee kamers vraagt Jasmijn. Dave komt op hen toegelopen en zegt; ik ben terug naar huis om Lies en Chantal te halen en dan kom ik weer terug. Dank je Dave, dan nemen ze afscheid van hem en richten ze zich weer tot het keukenpersoneel.

Alles wat los, kapot verroest, niet meer werkt trek het van de kant zet het achter buiten op het parkeerterrein neer. Jasmijn en ik gaan boven even de kamers inspecteren en komen zodadelijk terug beneden. Jullie kunnen in de tussentijd, het restaurant helemaal schoonmaken. Alle etenswaren die hier nog aanwezig zijn, mogen in de desbetreffende container. Nu iedereen aan het werk is gezet lopen ze achter Caroline aan die hen twee sleutels overhandigd, kan ik in de tussentijd ook nog iets doen? Ja, zeggen ze lachend, trek die sombere en donkere gordijnen maar weg bij de ramen en Caroline, leef je erop uit, lacht Jasmijn, zal je goed doen.

Lachend volgen Rob en Jasmijn hun weg naar boven. De trap ingang, alles is donker, het lijkt wel een bruin café hier, in plaats van een mooi hotel met een mooi restaurant. Ja, ik snap niet hoe Wes het zo heeft kunnen laten versloffen. Ik ook niet, zegt Jasmijn erachteraan. Bij de eerste deur aangekomen, openen ze deze. Een klein gangetje doorgaand komen ze uit in een soort woonkamer, ook hier is het opnieuw donker ingericht, gatver, moet er toch niet aandenken om hier….Rob ziet de gruwel op haar gezicht, het vertrek doorlopend, zien ze nu pas hoe ook verwaarloosd de kamers zijn. We gaan hier nog een vette kluif aan beleven Jasmijn, dit is geen kattenpis. Nee, schat, dat is het inderdaad niet, maar als het weer is opgeknapt, dan weet ik zeker dat het grandioos wordt. Wie weet, hoort hij haar zeggen, breidt je straks nog wel uit, in de keten. Ja, wie weet Jasmijn. Haar bij haar arm pakkend, draait hij haar naar zich toe, zijn ogen vol van emotie kijkt hij haar aan. Jasmijn kijkt ook naar hem, de liefde die ze voor deze man voelt is ongekend hoog en haast niet te omschrijven in woorden. Dan voelt ze hoe hij haar lichaam tegen het zijne trekt en zijn lippen laat neer dalen op de hare. Ohhh…kreunt hij tussendoor, iedere kamer wordt in jouw bijzijn goddelijk.

Jasmijn geeft zich over aan Rob en al snel beland haar top op de grond van de kamer, gevolgd door haar rokje en beha. Rob speelt met haar tepels en laat ze zachtjes rollen tussen zijn vingers. Geheel meevoerend op zijn strelingen, drukt ze haar lichaam nog meer tegen het zijne. Ik heb zin in je, kreunt ze zachtjes, ik wil met je vrijen, hier en nu in deze saaie en donkere kamer. Mmm…zegt hij zachtjes, ook hij wil met haar vrijen, daarom was hij er ook zo opgebrand om met haar de bruidssuites te gaan bekijken. Dat ze echter lelijk en donker zijn was te verwachten, aangezien het hele restaurant ook zo is ingedeeld. Rob loopt met Jasmijn door de kamer totdat ze niet verder kan, omdat ze met haar rug tegen de muur staat, ze hebben maar kort de tijd, haar been omhoog brengend hangt deze nu over haar arm, met zijn andere hand maakt hij zijn broek los, die over zijn heupen op de grond valt. Uit zijn broek stappend, drukt hij zijn stijve tegen haar natte wachtende schaamlippen. Ahhh….kreunt ze, neem me, neem me nu. Weinig meer animo heeft hij nodig, zijn dikke eikel drukt zachtjes tegen haar lippen, al gauw ziet hij hem verdwijnen in haar diepte. Mm… kreunt ze zacht. Dieper en dieper dringt hij zich bij haar naar binnen, haar ogen wijd opengeslagen, ziet hij hier van alles in weerspiegelt, haar liefde voor hem, de opwinding, de lust, maar ook de energie om dit nieuwe project te doen slagen.

Veel te gauw naar zijn zin, komt hij tot een orgasme, ook Jasmijn komt al snel tot een orgasme, waarschijnlijk door de spanningen die aanwezig zijn en de zin om er flink tegenaan te gaan. Snel begeven ze zich naar de douche ruimte, die zeer teleurstellend is, zeker voor een bruidssuite. Als dit een bruidssuite moet voorstellen, met een riante douche, dan weet ik niet wat ik thuis heb, zegt Jasmijn, maar dat is tien keer beter dan dit. Ook Rob moet erkennen, dat de eerste kamer zwaar teleurstellend is. Hierin, zegt hij lachend terwijl hij de douche opendraait, ga ik je volledig de vrije hand geven, jij gaat ze maar lekker inrichten. Geweldig en ze slaat haar armen rond zijn nek, vind ik nu al leuk. De kamer is op zich wel ruim genoeg voor een bruidssuite alleen totaal verkeerd ingedeeld en veel te donker. Nu ze zich vlug hebben opgefrist, lopen ze nadat ze zich hebben aangekleed naar de volgende kamer. Deze is nog teleurstellender dan de eerste. Jasmijn pakt de gordijnen beet en rukt ze van de rails af. Het licht wat de kamer binnen dringt, laat hen beide nu pas goed zien, hoe de kamer is ingedeeld. Het lijkt eerder op een jachthut dan op een bruidssuite, zegt Jasmijn lachend. Dit is toch niet te geloven. Het is dat ik het met eigen ogen zie schat, maar wat een verschrikkelijke indeling.

Terug naar beneden lopend komen ze Caroline tegen die in de hal verwoed aan de gordijnen staat te trekken, lukt het niet, lacht Jasmijn. Op haar aflopend pakt ze ook een stuk van de stof beet en beide dames trekken nu hard. Met een hoop kabaal komt de hele rails meezetten. Ja, zo kan het ook lacht Jasmijn, het licht wat naar binnenvalt, is zo enorm veel dat nu ook Caroline pas ziet, hoe lelijk het hotel eigenlijk pas is.

Rob loopt verder door en laat een lachende Jasmijn achter bij een lachende Caroline, als hij verder doorloopt ziet hij dat Dave weer binnenkomt, samen met Lies en Chantal. Hij ziet zijn schoondochter kijken, walgelijk is wat hij kan aflezen uit haar ogen. Zeg maar niks, zegt hij, het is afgrijselijk. Dat is nog zacht uitgedrukt, zegt ze hem een knipoog gevend. Dus dit heb jij voor een prikkie weten te bemachtigen? Ja, goed hè, zegt hij haar lachend aankijkend. Chantal kijkt net als Lies om zich heen, afschuwelijk, ronduit lelijk. Dave begint te lachen, om de benaming die zowel Chantal als Lies het hebben gegeven. Vertel wendt Lies zich weer tot Rob, waarom moesten we hiernaar toe komen op stel en sprong. Rob begint aan beide dames uit te leggen hoe de apparaten het in de keuken hebben begeven, echter is de chef kok, die eigenlijk geen chef kok blijkt te zijn niet in staat om op een barbecue een drie gangen maaltijd te maken voor vijfenvijftig personen. Hoeveel, hoort hij de dames zeggen. Vijfenvijftig, ohh makkie, zeggen Lies en Chantal elkaar aankijkend. Zo gepiept, we maken er wel iets behoorlijks modern van, in een ingewikkeld jasje. Elkaar een knipoog gevend, begint Rob te lachen. Alleen de twee koelkasten bij de vitrine doen het nog, de rest wijzend naar de keuken achter zich heeft het begeven en het eten is bedorven. Geen enkel probleem hoort hij de dames zeggen, hier vlakbij, wist Dave ons te vertellen zit een farm waar je alles kan kopen, verser kun je het niet hebben.

Zich naar het restaurant begevend, ziet hij hoe de dames gaan overleggen wat ze gaan maken. Niet te ingewikkeld roept hij hen nog achterna, maar ze wuiven zijn zinnen weg met een handgebaar. Wil je indruk maken, ja of nee, wordt hem toegeworpen. Ehh…ja, dat dachten we al.

Binnen tien minuten, staan ze weer in de hal, wij zijn eruit, zegt ze lachend. Nu alleen nog de producten halen, Dave wil jij ons rijden. Ja, hoor geen enkel probleem. Sven de zogenaamde chef kok, staat achter Lies en Chantal, hij rijdt achter ons aan, want alleen in Dave zijn auto past het natuurlijk niet. Lies houdt haar hand op voor Rob zijn neus, eerst begrijpt hij niet wat de bedoeling is, maar dan als ze een keertje met haar ogen rolt, snapt hij het. Je komt nu al geld vragen bij je schoonpa, gaat goed Lies. Haar een knipoog gevend, lopen ze nadat ze een handvol geld heeft gekregen, achter Dave en Chantal aan naar buiten.

Hoe het verder afloopt met Rob en Jasmijn, kunnen jullie lezen als het boek uit komt.