Schuilen voor het onweer

Het was een warme namiddag ergens in september, de laatste zonnestralen schenen door de stad. Het was drukkend en iedereen hoopte op een verlossende regenbui. In een drukke winkelstraat, daar liep ze, verhit om haar heen kijkend. Ze was gehaast op weg naar het busstation. Ze moest en zou de bus halen want ze had een belangrijke afspraak die ze niet mocht missen.

Met een schok keek ze recht in de ogen van de man die plotseling voor haar stil bleef staan. Hij kon niet om haar heen, er stond een obstakel in de weg. Ze moest een stap opzij zetten om een botsing te voorkomen. Ongewild keek ze naar zijn brede lichaam en wilde hem op katterige toon zeggen dat ze ontzettende haast had. Ze moest langs hem zien te komen. Hier zat ze echt niet op te wachten. Maar zonder een woord te kunnen wisselen werden hun lichamen als een magneet naar elkaar toegetrokken.

Op dat moment schoot er een lichtflits uit de hemel. De hemel was nu helemaal verlicht en gelijktijdig viel er een stortbui naar beneden. Ze waren binnen een paar seconden volkomen doorweekt. Dit had ze niet verwacht en schrok, ze begon over haar hele lichaam te trillen. Nog steeds zonder een woord te wisselen wist hij het en zij wist het ook, ze moesten schuilen. Een heftige donderslag volgde op de lichtflits.

Met een ferme ruk trok hij haar mee een steeg in, daar was een portiek. Een perfecte schuilplaats. Veel ruimte was er niet voor de twee anonieme personen. Hun adem werd zwaar. Met bonkende harten, niet alleen van angst, stonden de twee lichamen tegen elkaar aangedrukt. Als twee magneten. De natuurlijke aantrekkingskracht deed verder zijn werk. Nu was er niets meer wat ze tegen kon houden in de kleine steeg, in het nauwe portiekje.

Zonder een woord met elkaar te wisselen en met een snelle beweging trok haar rok omhoog, en zag dat ze er verder niets onder droeg. Ze stribbelde nog een beetje met haar lichaam tegen maar wist hier kan ik geen tegenstand aan bieden. Ze ontspande zich en gaf zich over aan wat komen ging.

al snel keek ze hem smekend aan en zonder een woord te hoeven zeggen spreidde hij haar benen. Met een kracht stootte hij zijn, inmiddels hard geworden, staaf in haar natte grot naar binnen en met drie ferme stoten bracht hij haar tot een hoogtepunt. Op haar gezicht kwam nu een gelukzalige glimlach maar ze keek hem nog steeds onverzadigd aan. Ze wilde meer.

Zij keerde zich met haar rug naar hem toe, boog een klein beetje naar voren en zette haar benen lichtjes uit elkaar. Met een vloeiende snelle beweging kon hij zijn, nog steeds harde, pik weer naar binnen laten glijden. Nu nam hij er de tijd voor en met rustige stoten bracht hij haar weer tot een, nu ontladend, hoogtepunt. Als een slang kronkelde ze met haar bezwete lichaam achter hem vandaan. Met lichte druk keerde ze hem met de rug tegen de muur. Er was geen ontsnappen meer aan en ze knielde voor hem neer. Zijn harde staaf klopte, ook hij was aan een ontlading toe.

Ze nam zijn lid gretig in haar mond en begon zachtjes in zijn eikel te bijten, net hard genoeg om hem te laten kreunen. Hij zette zijn handen in haar haar en gaf het ritme aan. Met haar perfecte mond begon ze zijn pik te verwennen, Als zuigend bracht ze hem tot een hoogtepunt. Al schokkend kwam hij met veel kracht klaar. Stilletjes stond zij op keek hem diep in zijn ogen aan.

Een gelukzalige glimlach lag op haar gezicht.
“Bedankt dat je me heb gered voor het onweer”, zei ze op zachte toon. Voordat hij haar naam kon vragen draaide ze zich om om haar weg verder te vervolgen. Hij kon nog net zien hoe er een straaltje lichaamsvocht uit haar mondhoeken drupte. Hij heeft haar nooit meer teruggezien.

Anoniem