In de nesten

“Wie heeft er zin om in de stad nog iets te gaan drinken?” vroeg iemand.
“Sorry, ik niet,” zei Susan, “ik heb het helemaal gehad voor deze week. Ik stap nu in de auto en rijd linea recta naar huis.”
“Ik haal je onderweg wel in,” lachte Bart. “Mijn wagen is stuk, maar over een kwartiertje komt de leasemaatschappij een vervangende auto brengen.”
De vrolijke twinkeling in Barts ogen deed Susans hart smelten. Sinds Willem bij haar weg was, was ze haar nieuwe collega meer dan leuk gaan vinden. Onzeker als ze was, had ze echter nog niets met die gevoelens durven doen. Ze was zich er terdege van bewust dat ze als goed geproportioneerde jonge vrouw goed lag bij het andere geslacht. Toch gaf haar dat gek genoeg niet het zelfvertrouwen dat ze nodig had om Bart mee uit te vragen. Hij had er immers nooit blijk van gegeven haar meer dan gewoon aardig te vinden. Hoe dan ook stond Susans hoofd nu naar iets heel anders dan haar aantrekkelijke collega.
“Fijn weekend allemaal!” Susan pakte haar tas en liep de gang in. Ze moest nodig plassen. De drie grote glazen water van vanmiddag hadden hun effect niet gemist. Ze passeerde de damestoiletten en liep naar de uitgang. Op haar smartphone checkte ze de fileberichten. Minstens een uur vertraging op haar route, stelde ze tevreden vast. Voordat ze in haar auto stapte, bedekte ze de zitting van haar stoel zorgvuldig met een grote plastic tas. Ze vergewiste zich ervan dat haar lange jas op de achterbank lag. Check. Alles verliep volgens plan.

Susan voelde een aangename spanning in haar onderbuik. Vandaag zou het gaan gebeuren! Sinds het haar een half jaar geleden ongewild was overkomen, had ze er voortdurend over gefantaseerd: in haar auto, temidden van honderden nietsvermoedende medeweggebruikers, in haar broek plassen.
Die keer dat ze onbedoeld de controle over haar blaas had verloren, was een openbaring voor haar geweest. Ze had ontdekt hoe spannend het is om iets te doen wat je volgens de geldende normen als volwassen vrouw niet behoort te doen. De afgelopen maanden had ze geregeld voor de spiegel in haar slaapkamer in haar broek geplast, genietend van de prettige warmte aan haar benen en de aanblik van de gestaag uitdijende donkere plek in haar broek. De opwinding die zich hierbij van haar meester maakte, was steevast uitgemond in een spetterend, zelf opgewekt orgasme.
Twee weken geleden was Susan voor het eerst met haar natte broek de straat opgegaan. Haar hart bonkend van opwinding bij de gedachte aan het geheim dat onder haar lange jas schuilging, had ze een uur door de drukbevolkte binnenstad gelopen. Maar ze wilde meer: ze wilde weer die spanning voelen van dreigend controleverlies, geen kant op kunnen, overrompeld worden door een ontembare oerkracht. En dankzij haar overvolle blaas en minstens twee uur langzaam rijdend en stilstaand verkeer, stond dat nu op het punt te gebeuren.

Ze wilde net het parkeerterrein afrijden toen er op het raam van het passagiersportier werd geklopt. Het was Bart, die met een rood hoofd van inspanning de deur opendeed. “Goed dat ik je nog kon inhalen,” hijgde hij. “De leasemaatschappij belde zojuist dat ze vandaag geen vervangend vervoer meer kunnen regelen. Zou ik misschien met jou kunnen meerijden?”
Bart woonde hemelsbreed nog geen kilometer van haar vandaan, en ze had zojuist met stelligheid beweerd dat ze rechtstreeks naar huis zou rijden. Susan kon dus geen enkel excuus bedenken waarom ze Bart geen lift zou kunnen geven. “Natuurlijk, geen probleem,” glimlachte ze geforceerd. Een tel later zat Bart naast haar, honderduit pratend over zijn plannen voor het weekend. Susan raakte lichtelijk in paniek: daar zat ze dan, met een paar uur file voor de boeg, met hoge nood in de auto, met naast haar de man op wie ze meer dan op wie ook een goede indruk wilde maken. Zonder naar het toilet te gaan zou ze zeker niet droog thuiskomen. Ze had er alles aan gedaan om dat onmogelijk te maken.
De wc in het kantoorgebouw lonkte, maar ze vond het gênant om al na tien meter rijden rechtsomkeert te maken voor een sanitaire stop. Dat zou maar een vreemde indruk maken op haar passagier. Ze had er sowieso altijd moeite mee gehad met anderen over toiletbezoek te praten. Ze wist dat iedereen het deed, maar herinnerde er andere mensen liever niet aan dat ook zij zulke primitieve behoeften had. Nu zou ze er niet aan ontkomen, maar ze besloot te wachten tot het eerste tankstation langs de snelweg. Dat moest ze kunnen redden. Om de druk op haar blaas wat te verlichten, klemde ze haar dijen stevig tegen elkaar.

Terwijl Susan gejaagd richting snelweg reed, deed ze haar best gezellig met Bart mee te babbelen. Maar ze kon zich nauwelijks concentreren op wat hij zei. Ze had het gevoel de controle over haar blaas elk moment te kunnen verliezen. Als ze niet snel een toilet zou bereiken, zou ze onder de ogen van haar knappe collega als een klein kind in haar broek plassen.
Vanuit haar ooghoek zag ze Bart naar haar kijken. “Hé, waarom zit jij op een plastic zak?” vroeg hij ineens.
Shit. Dat stomme ding piepte aan de zijkant onder haar benen uit. “Eh, deze broek geeft af op de bekleding,” was het eerste wat ze zo vlug kon bedenken. Ze realiseerde zich meteen dat het idioot klonk: ze had expres een enigszins verbleekte spijkerbroek aangetrokken omdat dat bij nat worden de spannendste vlekken gaf. Maar Bart leek genoegen te nemen met haar verklaring.
Na tien kilometer op de snelweg nam ze de verlossende afslag naar het tankstation. “Sorry, ik moet even naar het toilet,” verontschuldigde ze zich, terwijl ze gehaast uit de auto stapte.
“Geen probleem, da’s beter dan het in je broek te doen,” grapte Bart. Susan voelde zich rood kleuren. Bart moest eens weten dat dat precies was wat ze van plan was geweest.
Ze zuchtte opgelucht toen ze even later klaterend haar blaas leegde in het enigszins ranzige, maar o zo welkome Shell-toilet. Er leek geen einde aan haar plas te komen. Het zou haar nooit zijn gelukt om dit nog uren op te houden. Ze trok haar slip en spijkerbroek op en prees zich gelukkig dat die vandaag kurkdroog zouden blijven. “Zo, we kunnen weer,” sprak ze monter toen ze weer achter het stuur plaatsnam.

Niet veel later sloten ze achteraan in de file. Volgens de radio was het een extreem drukke avondspits. Het zou nog zeker twee uur duren voor ze thuis waren. Hoewel haar oorspronkelijke plan in het water was gevallen, klonk dit Susan als muziek in de oren: zo had ze Bart nog lekker lang voor zichzelf. Haar opluchting over haar lege blaas was zo groot, dat haar verlegenheid spontaan was verdwenen. Ontspannen kletste ze met Bart over koetjes en kalfjes. En hij leek het net zo gezellig te vinden als zijzelf.
Ze waren net begonnen over hun wederzijdse vakantieplannen toen Susan zich realiseerde dat ze weer aandrang tot plassen voelde. Niet zo erg als daarstraks, maar veel meer dan je twintig minuten na een toiletbezoek zou verwachten. In haar hoofd zette ze nog eens op een rijtje wat ze die dag allemaal had gedronken. De drie longdrinkglazen water van die middag waren zeker goed geweest voor een liter, maar om zeker te zijn dat ze al bij haar vertrek op knappen zou staan, had ze ook ’s ochtends al de nodige thee en koffie achterover geslagen. En nog een bekertje melk bij de lunch… Ze wist niet exact wat de blaasinhoud van de gemiddelde vrouw was, maar toen Susan haar vochtinname van die dag had opgeteld, kon ze niet anders dan concluderen dat haar plas van zojuist nog maar het topje van de ijsberg was geweest. Haar lichaam was nu begonnen de rest van het overtollige vocht af te drijven.

Aanvankelijk maakte Susan zich nog geen grote zorgen. Ze had vandaag al bewezen dat ze haar plas heel lang kon ophouden, dus die paar uurtjes in de auto zou ze ook wel doorkomen. Maar al snel realiseerde ze zich dat haar blaas zich in versneld tempo aan het vullen was. Ze raakte lichtelijk in paniek, en probeerde koortsachtig te bedenken waar de eerste toiletgelegenheid was. Op kruissnelheid was het nog minstens een half uur tot het volgende tankstation, berekende ze. Maar het verkeer was zojuist volledig tot stilstand gekomen, dus het verlossende toilet had net zo goed in Timboektoe kunnen staan.
“Wat ben je stil ineens,” merkte Bart op.
“Sorry, ik ben een beetje moe,” antwoordde Susan.
In het half uur dat volgde, legden ze een miezerige vijf kilometer af. Nog geen uur na haar bevrijdende toiletbezoek had Susan opnieuw het gevoel dat haar blaas elk moment kon exploderen. Onrustig schoof ze heen en weer in haar stoel. Ze zou het wellicht nog een kwartiertje kunnen volhouden, maar haar zelf gecreëerde noodlot was onontkoombaar: of ze het wilde of niet, ze zou in haar broek gaan plassen.

Susan dacht terug aan hoe het de vorige keer was gegaan. Ze had zich met hand en tand verzet tegen de kracht van de natuur, met als gevolg dat ze uiteindelijk tien seconden lang alle controle over haar lichaam was kwijtgeraakt. Wellicht was het beter als ze ditmaal het heft in eigen hand hield, en telkens gecontroleerd een beetje van haar plas liet gaan. Hopelijk zou het kruis van haar broek dan niet zo snel doorweekt raken, en kon het vocht, dat sowieso het laagste punt zou opzoeken, ongezien haar zitvlak bereiken. Als ze zich verder zo normaal mogelijk gedroeg, zou Bart misschien niets merken!
Met een schuin oog op de man naast haar ontspande Susan voorzichtig haar sluitspier. Onmiddellijk voelde ze de inmiddels bekende sensatie van warm vocht dat haar slipje vulde. Een tel later hernam ze met enige moeite de controle over haar blaas. Zo onopvallend mogelijk keek ze naar beneden. Tussen haar benen vertoonde de stof van haar jeans een klein nat plekje, maar Bart zou het vanaf zijn positie waarschijnlijk niet kunnen zien. Opnieuw liet Susan een beetje lopen, ditmaal iets langer. Ze voelde hoe haar billen vochtig begonnen te worden. Onwillekeurig slaakte ze een zucht.
“Frustrerend hè, die file,” zei Bart.
“Ja, heel vervelend,” zei Susan, terwijl ze stiekem voor de derde keer een warme stroom aan haar lichaam liet ontsnappen. “Zou je mijn tas misschien kunnen aangeven?” Bart reikte haar de handtas aan die hij bij het instappen voor zich op de grond had gezet. Susan pakte er een zakdoek uit en deed alsof ze haar neus snoot. De tas liet ze nonchalant op haar schoot liggen, ter afscherming van de langzaam groter wordende natte plek in haar kruis.
Ze durfde zich weer enigszins te ontspannen, maar bleef zich voortdurend bewust van haar inmiddels doornatte billen.

Twee eindeloze uren later stopte Susan haar auto voor Barts huis. Haar blaas stond nog steeds op springen. Gedurende de rit had ze de ergste druk van de ketel kunnen houden door telkens voorzichtig een beetje plas te laten gaan, maar omdat het absorptievermogen van de achterkant van haar broek beperkt was, had ze zich toch moeten inhouden. Had ze alle sluizen opengezet, dan was het vocht ongetwijfeld ook doorgedrongen tot de voorkant van haar broek en had ook haar handtas haar schande niet meer voor Bart verborgen kunnen houden. Bart had trouwens tot haar schrik nog aangeboden haar tas op de achterbank te leggen, maar daarvan had ze hem gelukkig met een smoes kunnen weerhouden.
“Zeg, ik zat te denken,” zei Bart, “je bent vast te moe om nog voor jezelf te koken. Waarom eet je niet gezelig een hapje met mij mee? Ik maak een heerlijke risotto.”
Eten bij Bart thuis! Susan had niets liever gedaan, maar ze had het zichzelf onmogelijk gemaakt. “Eh, een andere keer heel graag,” hakkelde ze, “maar ik ben nu vreselijk moe. Ik ga lekker thuis op de bank liggen.”
“Ik heb ook een bank, hoor,” zei Bart uitnodigend.
“Nee, dank je, ik ga écht liever naar huis,”
Bart leek teleurgesteld, maar drong niet verder aan. “Okee, fijn weekend dan. En bedankt voor de lift!”

Susan slaakte een diepe zucht. Ze had het gehaald. Ze had het in haar broek gedaan, maar Bart had niets gemerkt. Nu alle spanning van haar afviel, kon Susan haar protesterende blaas niet langer in bedwang houden. Nog voor ze de straat was uitgereden, voelde ze haar lichaamsvocht onstuimig tussen haar benen vandaan stromen. Ze slingerde haar handtas op de achterbank en keek verbluft naar haar broek, die in een paar tellen drijfnat werd. Het bescheiden natte plekje in haar kruis breidde zich in ijltempo uit over de binnenkant van haar dijen. De stof rond haar billen was nu compleet verzadigd. Vocht begon van de plastic tas op de grond te druppelen. Ongetwijfeld zou de provisorische protectielaag ook de zitting van haar stoel niet afdoende beschermen. Het kon haar niet schelen, en ze deed geen enkele moeite de macht over haar sluitspier te heroveren. Ze plaste door in één lange spurt, die eindeloos leek te duren.
Als een baby was ze zichzelf aan het bevuilen, maar ze voelde zich sterker dan ooit. Geen mens kon haar iets maken. Ze deed lekker waar ze zelf zin in had, dwars tegen alle heersende conventies in. Onwillekeurig trapte ze het gas wat dieper in. Toen een verkeerslicht op rood sprong, maakte ze nog snel een extra sprintje. De adrenaline gierde door haar lijf. Het duurde dan ook even voor het stopteken van de politiewagen tot haar bewustzijn doordrong en ze met een klap weer op aarde landde.

“Zo mevrouw,” zei de agent toen Susan haar raam had laten zakken, “het lijkt erop dat u behoorlijke haast hebt. U reed zojuist op volle snelheid door het rode licht. Hebt u daar een verklaring voor?”
“Nee, het spijt me,” zei Susan bedeesd, “ik zat gewoon niet goed op te letten. Ik begrijp het als ik daarvoor een boete krijg.” Met haar armen probeerde ze de grote natte plekken in haar broekspijpen zo goed en zo kwaad als het ging aan het zicht te onttrekken.
“Ik moet u hiervoor inderdaad bekeuren,” zei de agent. “Mag ik uw rijbewijs even zien?”
Shit. Susans rijbewijs zat in de tas die ze zojuist met een grote zwaai op de achterbank had gegooid. Hij lag ver buiten haar bereik. Ze zou zich een kwartslag moeten draaien en zich moeten uitrekken om er bij te kunnen. De agent zou recht tegen haar drijfnatte achterste aankijken. Het zweet brak haar uit. Voor de tweede maal vandaag had ze zich in de nesten gewerkt. “Nee, sorry,“ antwoordde ze zo vriendelijk mogelijk, “ik heb mijn rijbewijs vanochtend per ongeluk thuis laten liggen. Kunt u mijn gegevens misschien op basis van mijn kenteken natrekken?”
“Wilt u even uit de auto komen?” vroeg de agent. “Dat praat wat makkelijker.” Hij was duidelijk niet van plan Susan er gemakkelijk vanaf te laten komen.
“Eh, kan het niet gewoon zo, ik eh…” stotterde Susan.
“Mevrouw, ik verzoek u om uw voertuig te verlaten,” herhaalde de man op dringende toon.
Het was duidelijk dat de agent geen tegenspraak duldde, en dat ze alleen maar verder in de problemen zou komen als ze weigerde mee te werken. Schoorvoetend opende Susan het portier en stapte uit de auto. Ze voelde de kletsnatte stof van haar broek aan haar benen plakken. Ze kon wel door de grond zakken van schaamte.
“Zoals u waarschijnlijk wel weet,” begon de diender aan zijn preek, “geldt sinds 2005 voor iedere burger vanaf 14 jaar de legitimatiepl…” Hij maakte zijn zin niet af. De norse uitdrukking op zijn gezicht maakte plaats voor verbijstering. Het duurde even voor het goed tot hem doordrong wat hij zag. Voor hem stond een aantrekkelijke jonge vrouw met halflang blond haar, heldergroene ogen en vrouwelijke rondingen op alle goede plaatsen, die in haar broek had geplast. De grote natte plek in het kruis van haar jeans, die ze tevergeefs met haar handen probeerde te bedekken, liet hierover geen twijfel bestaan. In de spiegeling van het autoraam kon hij zien dat de stof rond haar welgevormde billen doorweekt was.
Beschaamd keek Susan naar haar voeten.
“G… gaat u maar naar huis,” stamelde de agent verbouwereerd. “Een foutje maken we allemaal weleens.” Na een laatste schuchtere blik op Susans broek liep hij terug naar zijn auto.

Met bonzend hart sloeg Susan thuis de deur achter zich dicht. De autorit naar huis was spannender geworden dan ze zich vooraf had kunnen voorstellen. Eerst had ze stiekem in haar broek geplast in het bijzijn van haar collega, daarna had ze zich in vol ornaat vertoond aan een wildvreemde. Ze had angstige momenten doorstaan, maar nu ze veilig thuis was overheerste de opwinding. Ze trok de lange jas uit die op straat haar natte broek aan het oog van argeloze voorbijgangers had onttrokken. In de spiegel in de slaapkamer bekeek ze de donkerblauwe schandvlekken in haar broek. Ze plofte neer op haar bed. Toen ze zich omrolde, bleven grote vochtige plekken achter op de plek waar haar billen het laken hadden geraakt. Ze ging op haar rug liggen en streek met haar handen over haar natte broekspijpen. Ze trok haar broek naar beneden en betastte haar doorweekte slip.
Toen kon Susan niet langer het verlangen weerstaan zichzelf aan te raken op dat ene gevoelige plekje. Tellen later beleefde ze haar meest explosieve orgasme in tijden.